ယမ်းထွန်းကြီးဖတ်ဖို့ဝတ္တု
(Unicode)
ဆင်တဲဝမြတ်မင်း
(၂၀၀၀ပြည့်နှစ်၊ ဩဂုတ်လ၊ န၀ဒေးရသစုံ စာပေမဂ္ဂဇင်း အမှတ် ၈)
]ချွေး}ဝတ္တုတိုလေးအဆုံးသတ် ရေးပြီးချိန်တွင်ကြက်သွေးနုဆည်းဆာရောင် ပျောက်နေပေပြီ။
ကျွန်တော်သည်ဝတ္တုစာမူကို ရင်ဝယ်ပိုက်ရင်း]နန့်ပန်ယွန်း}ချောင်းဘေးရှိ ကျောက်ပြုပ်များထနေသော တောင်ကြားသတ္တုတွင်း မြို့၏လမ်းမပေါ်၌ စိတ်တက်ကြွစွာ လျှောက်လှမ်းကာ တောင်ကြား၌ ပြွတ်သိပ်ကျပ်တည်းစွာ ဆောက်လုပ်ထားသော ယမ်းထွန်းကြီး နေသော အလုပ်သမားလိုင်းများဆီသို့လာခဲ့သည်။
ငါဝတ္တုရေးလိုက်ပြီ။ မိုင်းအလုပ်သမားအကြောင်း ဝတ္တုရေးလိုက်ပြီ။ ဒီဝတ္တုကို ယမ်းထွန်းကြီးဖတ်မိရင်သိပ်ကြည်နူးမိမှာပဲ။ နီကျင်ကျင်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့သွားကျဲကြီးတွေကို ဖြီးဖြီးကြီးလုပ်ပြီး ပြုံးနေမှာပဲ။ ပြီးတော့ ငါ့ပခုံးကို ကိုင်လှုပ်ရင်း ]မင်းသိပ်တော်တဲ့ လူငယ်လေးပဲ} လို့ချီးကျူးခန်းဖွင့်နေဦးမှာပဲ။
ကျွန်တော့်ရင်ထဲ၌ ပီတိဖြစ်နေမိသည်။ အတွေးထဲ၌လည်း ယမ်းထွန်းကြီးရုပ်လွှာသာလျှင် ပေါ်လာနေသည်။
]မင်းကစာရေးတယ်ဆို။ တို့မိုင်းအလုပ်သမားတွေအကြောင်းရေးစမ်းပါကွာ}
ယမ်းခိုးတွေလှိုင်နေသော ]စတုတ်}(သတ္တုထုတ်သည့်လုပ်ကွက်) ထဲ၌ လေပိုက်အနီး ပန်းပြား(မိုင်းသုံးသစ်သား)ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် ယမ်းထွန်း(ရှေ့ဆောင်လုပ်သား)ကြီး ဦးထွန်းသည်ကျွန်တော့်ဘက်သို့လှည့်ကာ စကားပြောနေသည်။ ကျွန်တော်လည်း ယမ်းထွန်းကြီးကို ချက်ချင်းပြန်မပြောမိ။ ခုအခါ၌ ကျွန်တော့်တွင် ပြောစရာစကားမရှိသေးဟု တွေးမိကာ ဘော်ချနေသော သံချောင်းဘက် မီးထိုးပြရင်း နှုတ်ဆိတ်နေသည်။
စောစောက ဒိုင်းနမိုင်းခွဲထားသဖြင့် ဘော်ခဲများသည် ]စတုတ်}ထဲ၌ ဖွာရာကျဲနေလျက်။ ယမ်းခိုးယမ်းငွေ့တွေလည်း မပြယ် သေးပေ။ သံချောင်းသည် လက်ထဲ၌ တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဂေါ်ပြားဖြင့် ဘော်များကို အောက်ဖက်ဘော်ဒိုက်ထဲသို့ ချနေ သည်။ သူသည် ခါးကိုကိုင်းညွတ်ကာ ဒူးတစ်ချောင်းကို ညွတ်ရင်းဘော်ခဲများကို ဂေါ်ပြားဖြင့် ရှပ်တိုက်ထိုးနေရသည်။ ကာဘိုက် မီးခွက်၏ မှုန်ဝါးဝါး အလင်းရောင်အောက်၌ သံချောင်းကိုယ်တွင် ချွေးတွေသီးနေလျက်။
]တို့မိုင်းအလုပ်သမားတွေ မိုင်းထဲမှာ ဘယ်လိုပင်ပန်းဆင်းရဲအောင် လုပ်ရတယ်၊ အန္တရာယ်တွေဝိုင်းရံနေတဲ့ကြားကနေ ဘော် တွေတူးနေကြရတယ်၊ ဟောဒီ ကာဘိုက်မီးခွက်ကလေးရဲ့အလင်းရောင်ဟာ တို့ရဲ့အသက်ဖြစ်တယ် ဆိုတာမင်းရေးစမ်းပါကွာ}
ကျွန်တော်သည်သံချောင်းကိုယ်မှာချွေးတွေရွှဲနေသည်ကိုလည်းမသိမဟုတ်။ ကိုသာရင်နှင့်ကိုစံမြိုင်တို့နှစ်ယောက်ရေဗွက်များဖုံး နေသည့် သံလမ်းအဟောင်းပေါ်တွင် ဘော်လှည်းတွန်းနေရသည်ကိုလည်း မသိမဟုတ်။ ကျွန်တော်တို့ငယ်သားလေးယောက် ငါးပတ် လည် ဆယ်ပတ်လည် စသည့် သစ်သားတုံးကြီးများကို ခေါင်းမလွတ်သည့် လယ်ဗယ်ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ကြားမှ မနိုင့်တနိုင်ထမ်းရ သည့်အဖြစ်များကိုလည်း မသိမဟုတ်။ ကာဘိုက်မီးခွက်ငယ်ကို ရေခဏခဏဖွင့်ရင်း ပြုတ်ကျနိုင်မလား၊ ပြိုကျနိုင်မလားဟု ကိုယ့်စတုတ်ကို လိုက်လံကြည့်ရှုနေရသော ယမ်းထွန်းကြီး၏ စိုးထိတ်နေသည့် အဖြစ်ကိုလည်း မသိမဟုတ်။ ကျွန်တော့်နှလုံးပြင်၌ မြေအောက်မိုင်း အလုပ်သမားဘဝများ၏ ကြီးမားသော အန္တရာယ်ထောင်ချောက်နှင့် အချိန်ပြည့်ရင်ဆိုင်နေရပုံကို တွေးတောမိကာ မောနေသည်။
]ကျွန်တော်လဲ မိုင်းအလုပ်သမားတွေအကြောင်း ဝတ္တုရေးဖို့စဉ်းစားနေတာပဲ။ကျွန်တော်တို့ အလုပ်လုပ်ရတာ ဘယ်လောက်ပင် ပန်းတယ်၊ ခါးကျိုးအောင်ဂေါ်ထိုးနိုင်မှ ဘောနပ်(စ်)ငွေစားရတယ်၊ လေရှုမဝလို့ ယမ်းခိုးတွေရှုနေရလို့ မွန်းမွန်းကျပ်ကျပ်ဖြစ်နေရတယ် ဆိုတာကိုလဲ ကျွန်တော်တို့ခံစားနေကြရတာပဲ။ ရေးရမယ်၊ ဒီအကြောင်းတွေကို ရေးကို ရေးရမယ်}
ကျွန်တော်သည် ကာဘိုက်မီးခွက် ရေဖွင့်နေရင်း ယမ်းထွန်းကြီးကို စကားပြန်ပြောမိသည်။ စောစောက မှိန်မှိန်သာလင်းနေ သော ကာဘိုက်မီးခွက်သည် ချက်ခြင်းပင်ပို၍ တောက်ပလာသည်။ လင်းလက်သော မီးရောက်အောက်၌ ယမ်းထွန်းကြီး၏ မျက်နှာ မည်းမည်းကြီးမှာ အပြုံးတွေဝေလျက်။သူ၏ လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ကျွန်တော့် ပခုံးကိုင်လှုပ်ရင်း. . . .
]မင်းတစ်နေ့တော့ပေါက်မြောက်အောင်မြင်မယ့်သူငယ်လေးဖြစ်လာမှာပါကွာ}
ယမ်းထွန်းကြီးသည် ကျွန်တော့်အနီးမှ ထသွားပြီးနောက် သံချောင်းလက်ထဲမှ ဂေါ်ပြားကို ဆွဲယူကာ ဘော်များ ပစ်ချနေ သည်။ သံချောင်းလည်း လေပိုက်အနီး၌ ထိုင်ကာ အမောဖြေနေသည်။ အသက်လေးဆယ်ကျော်စပြုနေသော ယမ်းထွန်းကြီးသည် ခွန်အားရှိသမျှ ဘော်များချနေသော်လည်း သူ၏အားအင်များမှာ လျော့နည်းစပြုနေပြီကို ကျွန်တော်အမှတ်မထင် သတိထားလိုက် မိသည်။
မိသားစုခုနစ်ယောက် ထမင်းနပ်မှန်အောင် စားရရေးအတွက် ယမ်းထွန်းကြီးမှာ မိုင်းထဲ၌ အပန်းတကြီး လုပ်နေရသည်။ သည်ကြားထဲက ကလေးငါးယောက်ကျောင်းစရိတ်ကလည်းရှိသေးသည်။ သူ့ဇနီးဒေါ်မြခင်ကလည်းရထားဈေး၌ ဈေးတောင်းများကို ရွက်ကာ တစ်ဖက်တစ်လမ်းမှ ကြားဝင်ငွေရှာရသေးသည်။ ယမ်းထွန်းကြီး တစ်နေ့အလုပ်မဆင်းနိုင်လျှင် သူ့မိသားစုမှာ ချက်ခြင်းပင် ပြဿနာပေါ်တော့သည်။ သည်စားဝတ်နေရေးနှင့် သားသမီးများ ကျောင်းစရိတ်မှန်မှန် ဖြေရှင်းနိုင်ရေးအတွက် ယမ်းထွန်းကြီးသည် ဘောနပ်(စ်)များများရဖို့၊ တန်စားပေးစားရဖို့၊ အိုတီများများရဖို့ အမြဲစိတ်ကူးနေလိမ့်မည်။
ကျွန်တော်သည် အမှတ်မထင်ပင် ယမ်းထွန်းကြီးတို့ ဘဝကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တွေးနေမိသည်။
တစ်ခါတစ်ရံယမ်းထွန်းကြီးသည် ကျွန်တော်တို့ ငယ်သားများအလယ်၌ ထိုင်ကာ ]ငါကွာ. . ဒီလောက်ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ရ တာတောင်အလျဉ်ကမမီချင်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့များလောက်လောက်ငငမဖြစ်ရသလဲနော်။ အေးလေ. . . ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်း ချည်းပေါ့ကွာ}ဟူ၍ညည်းညူတတ်သည်။ စင်စစ်ယမ်းထွန်းကြီးလိုပင် ကျွန်တော်နှင့် အခြားအခြားသော မိုင်းသမားများ၏ ဘဝများမှာ အတူတူနှင့် အနူနူချည်းသာ။ ကျွန်တော်သည် ရင်နင့်စရာစကားကြားရသည့်အခါတိုင်း ယမ်းထွန်းကြီး၏ ပြောစကားမှာ နားထဲ၌ ကြားယောင်နေမိပြန်သည်။
]တို့မိုင်းအလုပ်သမားတွေ အကြောင်းရေးစမ်းပါကွာ}
ယခုအခါတွင်ကျွန်တော်သည် ယမ်းထွန်းကြီးစတုတ်ထဲ၌ မဟုတ်တော့။ သူ့ငယ်သားတစ်ယောက်ခွင့်ယူထားရက်၌ စပယ်ရာ လိုက်နေရသော ကျွန်တော်သည် ယမ်းထွန်းကြီးတို့အဖွဲ့၌ ခေတ္တလိုက်နေရခြင်းဖြစ်ရာယခု ၎င်းငယ်သားလည်းအလုပ်ပြန်ဆင်းလာပြီဖြစ် သောကြောင့် ကျွန်တော်လည်း အခြား]စတုတ်}ထဲ၌ ပြောင်းလိုက်ရသည်။ လုပ်ကွက်နေရာချင်းဝေးသွားခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း လူချင်းက တော့ ရင်းနှီးခင်မင်နေဆဲပင်။ အထူးသဖြင့် သူကျွန်တော့်ကို အရေးခိုင်းနေသော မိုင်းဝတ္တုကိုကား ရေးဖြစ်အောင်ရေးဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားနေဆဲပင်။
မိုင်းထဲ၌ ယမ်းထွန်းကြီးကို စိတ်ထက်သန်စွာ ပြောခဲ့သော်လည်း တကယ်တမ်း၌ ကျွန်တော်ချမရေးနိုင်။ ကျွန်တော် ကားမိုင်းထဲ၌ ပင်ပန်းတကြီး အလုပ်လုပ်ပြီး အိမ်ပြန်လာသောအခါ အားအင်တွေကုန်ခမ်းလာကာ ဘာဆိုဘာမျှ မတွေးတောနိုင်၊ မရေးနိုင်၊ မဖတ်နိုင်။ ကျပ်ခိုးတွေသီးနေသော မွမ်းကျပ်အိုက်လှောင်နေသော ဆယ်ပေအခန်းကျဉ်းထဲ၌ ခြေပစ်လက်ပစ်အိပ်ပစ်လိုက် သည်ကများသည်။
အလုပ်တအား ပင်ပန်းလာသည့်နေ့ဆိုလျှင် အမေသည် ကျွန်တော့်အနီး၌ ထိုင်ကာ အမောပြေစကားပြောတတ်သည်။
]သားရယ်. . . အောင်စာရင်းမထွက်ခင်ပဲ ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ရမှာပါ။ သားလဲဒီနှစ်ဆယ်တန်းအောင်မှာပါကွယ်။ အင်း. . . မင်းအဖေသာအခုလိုမဖြစ်ရင်သားလေးပင်ပန်းမှာ မဟုတ်ပါဘူး}
တကယ်တော့ အမေသည် ကျွန်တော့်ကို အားပေးစကားပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ဆယ်တန်းအောင်ခဲ့လျှင် မြေပေါ်ရုံးတစ်ရုံး၌ စာရေးလေးအဖြစ် သက်တောင့်သက်သာလုပ်ခိုင်းရန် စိတ်ကူးထားဟန်ရှိသည်။ ကျွန်တော်ကား စာမေးပွဲအောင် သည်ဖြစ်စေ၊ မအောင်သည်ဖြစ်စေ ဘဝကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရုန်းကန်ဖို့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ အမေကျွန်တော့်ကိုနှစ်သိမ့် အားပေးစကားပြောနေချိန်တွင် အမေ့အသံသည် အက်ကွဲတုန်ခါနေသည်။ ကျွန်တော်သည် အမေ့အသံမဆုံးခင်မှာပင် အခန်းကျဉ်းထဲမှ ခုတင်ပေါ် တွင်လဲလျောင်းနေသော အဖေ့ကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။
အဖေသည်ယခုအခါ၌ ဒုက္ခိတဘ၀ရောက်နေရပြီ။ ခုဆိုလျှင် အဖေ့နားတွင် အမေသည် အမြဲတစေ ပြုစုနေရပြီ။ ထူပေး ထောင်ပေးလှဲပေးရသည်အထိ ပြုစုနေရပြီ။
]ငါ့သားကို ပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်အောင် အဖေကျောင်းထားမယ်}
မိုင်းထဲ၌ သန်သန်မာမာလုပ်ကိုင်နိုင်စဉ်က အဖေပြောခဲ့သောစကားစုမှာ ယခုအခါ၌ ဘယ်ဆီလွင့်ပျောက်ကုန်ပြီ မသိတော့နိုင်။ အမေနှင့်အဖေသည်တစ်ဦးတည်းသောသားကျွန်တော့်ကို ချစ်ကြသည်။သို့သော်ကျွန်တော်(၁၀)တန်းရောက်သောနှစ်မှာပင် အဖေသည် ရုတ်တရက်လေဖြတ်ကာ အိပ်ရာထဲ၌ ဘုန်းဘုန်းလဲရရှာတော့သည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘာမျှလှုပ်ရှားမရတော့။
ကျွန်တော်လည်း ပညာတစ်ပိုင်းတစ်စနှင့်ပင်အလုပ်ဝင်လုပ်လိုက်ရသည်။ ဒုက္ခိတဖြစ်နေသော အဖေနှင့် အမေတို့ကိုလုပ်ကိုင် ကျွေးမွေးရန် တာဝန်ဖြစ်လာပြီ။ ယခုတော့ကျွန်တော်သည် မိုင်းအလုပ်ကြမ်းသမားလေးဘ၀နှင့်ပင် အလုပ်ကို ပင်ပန်းကြီးစွာလုပ်နေ ရင်းပြင်ပမှ (၁၀)တန်းစာမေးပွဲဆက်ဖြေနေရသော အလုပ်သမားကျောင်းသားလေးဖြစ်နေရချေပြီတကား။
ယမ်းထွန်းကြီးသည် ကျွန်တော့်အဖေနှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဖြစ်ခဲ့ဘူးသည်။ ယခုလို အဖေဒုက္ခိတဘ၀ရောက်နေစဉ်၌ ကျွန်တော့်ကို သူ့]စတုတ်}ထဲတွေ့လိုက်ရသောအခါ ကျွန်တော့်အပေါ် သနားကရုဏာပိုနေမိတော့သည်။ သည့်ထက်ပို၍ ကျွန်တော့်ကို ရင်းနှီးသည်မှာ တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့မှ စာပေဝါသနာရှင်များအဖွဲ့၏ တစ်လတစ်ကြိမ်ထွက်နေသော (ရွက်နု)နံရံကပ်စာစောင်၌ ကျွန်တော်၏ ]အခန်းနံပါတ် ၁၂၃}ဆိုသော ဝတ္တုတိုလေးဖော်ပြခံရခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့၌ရွက်နုနံရံကပ်တွင် မိုင်းအလုပ်သမားဘဝအကြောင်း ထင်ဟပ်နေတတ်သည်။ ကြွေးပတ်လည်ဝိုင်း ကာ တစ်လနှင့်တစ်လအလျင်မီအောင် ကြိုးစားနေရသော အလုပ်သမားများအကြောင်း။ ပိန်းပိတ်အောင်နက်မှောင်သည့် မြေအောက်၌ အသက်ရှုမဝသည့်အလုပ်သမားများအကြောင်း။ နမ့်ပန်ယွန်းချောင်းနံဘေးမှညည်းညူစွာ အသက်ရှုနေရသည့် အလုပ်သမားများ အကြောင်း။ ဤအကြောင်းပေါင်းများစွာထဲ၌ ကျွန်တော်၏ ]အခန်းနံပါတ် ၁၂၃}ဝတ္တုတိုတစ်ပုဒ်က လှလှပပဖော်ပြ ထားခြင်းခံရသည်။ ဤဝတ္တုတိုလေး၌ ကြိုးချင်းထား၍ကြိုးချင်းငြိကြရပုံတွေ။ အိုးချင်းထား၍အိုးချင်းထိကြရပုံတွေ။အခန်းချင်းနီးကပ် ကျပ်ညပ်လွန်း၍ စိတ်ဖောက်ပြန်ကြရပုံတွေကို ဖွဲ့ကာနွဲ့ကာရေးခြယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဤဝတ္တုနံရံကပ်၌ ဖော်ပြခံရခြင်းသည် ကျွန်တော့် ကို အလုပ်သမားများက တလေးတစားဆက်ဆံလာကြသည်။ ရင်းနှီးမှုကျယ်ပြန့်လာခဲ့သည်။
သည်အထဲ၌ ယမ်းထွန်းကြီးသည် ထိုဝတ္တုကို သဘောကျနေသူဖြစ်ရာ သူ့ ]စတုတ်}ထဲကျွန်တော်ရောက်သွားသောအခါ ပို၍ ရင်းနှီးနေတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိုနံရံကပ်ရေးနေသည့် ကလောင်လက်သင်တစ်ယောက်ကို ယမ်းထွန်းကြီးက အထင်တကြီးဖြစ်နေ သောအခါ ကျွန်တော်ပြုံးနေရသည်။ ပုံနှိပ်စာလုံးဖြင့် ဖော်ပြမခံရ၍ ကျွန်တော်တို့အပေါ်အထင်သေးသူများအကြား၌ ယမ်းထွန်းကြီးတို့ လိုအလုပ်သမားများက အသိအမှတ်ပြု လာကြသောအခါ ဖန်တီးရကျိုးနပ်သည်ဟု ရင်၌ တမြေ့မြေ့ခံစားနေရသည်။ ထို့ကြောင့် လည်းမိုင်းအလုပ်သမားများအကြောင်း ပီပီပြင်ပြင်ရေးရန် ယမ်းထွန်းကြီး တိုက်တွန်းမှုကို ကျွန်တော်လိုလားစွာ လက်ခံခဲ့ရသည် မဟုတ်လား။
ကျွန်တော်သည်အားလပ်သည့် အချိန်များ၌ ယမ်းထွန်းကြီးအခန်းသို့ မကြာမဏအလည်သွားတတ်သည်။ သူသည် အားလပ် ချိန်အချို့၌ စာဖတ်သည်။ မျက်စိအားနည်းနေပြီဖြစ်သော်လည်းကြိုးစား၍ စာဖတ်သည်။ ကျွန်တော်သည် သူနှစ်သက်လောက်မည့် စာအုပ်များ ကို ပေးဖတ်သည်။ ကြိုက်သည်လည်းရှိ၊ မကြိုက်သည်လည်းရှိ။
လွန်ခဲ့သည့် လအနည်းငယ်ခန့်က တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့၌ စာပေဟောပြောပွဲလာသည့် စာရေးဆရာများထဲမှ တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့ အကြောင်းရေးသားထားသည့်ဝတ္တုကို ယမ်းထွန်းကြီးအားပေးဖတ်မိသည်။ ကိုယ့်မြို့အကြောင်းရေးထားသည် ဆိုတော့ သူလည်းပို၍စိတ်ဝင်စားနေသည်။ ထို့ကြောင့်သူသည် ခပ်မြန်မြန်ဖတ်လိုက်မည်ဟု ကျွန်တော့်ကိုပြောကာ ]တုန်ပဲ}ချောင်းသို့ ထင်းထမ်းမသွားပဲ တစ်နေ့တည်းနှင့် အပြီးဖတ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ယမ်းထွန်းကြီးသည် ဝတ္တုစာအုပ်ကို ကျွန်တော့်လက်ထဲ ပစ်ထည့်ရင်း. . . .
]အလကားဝတ္တုပါကွာ။ တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့ကို ခဏတဖြုတ်လာပြီး ပြီးစလွယ်ရေးသွားတယ်။ သိပ်ပြီးအပေါ်ယံဆန် တယ်။ အနုပညာဝါသနာပါတဲ့မိုင်းလုပ်သားတွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတဲ့လုပ်သားကြေးမုံဇာတ်ကို ဟိုးကမ္ဘေကမ္ဘာကနာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ မြို့တော်သိန်းအောင်ဇာတ်နဲ့ယှဉ်ထားသေးတယ်။ အလကား]ရုပ်တမ်း}ထားတယ်။ တို့ရေးစေချင်တာက အဲလိုမျိုးအပေါ်ယံဆန်တာမျိုးမ ဟုတ်ဘူး။ အပေါ်ယံအမြင်မဟုတ်ဘူး။ မိုင်းထဲမှာ အလုပ်သမားတွေ ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ကြရတာတွေ၊ ချွေးစက်တွေထွက်အောင် အလုပ်လုပ်ကြရတာတွေ}
သူ၏စကားသံမှာ မထင်မှတ်ဘဲတင်းမာနေသည်။ ဒေါသသံလွှမ်းနေသည်။ အပေါ်ယံဆန်သော စာရေးဆရာများကို ဘဝင်ကျဟန်မတူ။ ရင်ထဲ၌ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေဟန်တူသည်။ သူသည် စိန်တွေ၊ ရွှေတွေ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဝတ်ဆင်ပြီး စင်မြင့် ပေါ်၌ ဟောပြောသွားသည့် စာရေးဆရာမကြီး၏ တောင်ကြားသတ္တုတွင်းမြို့နောက်ခံဝတ္တုကြီးကို သုံးသပ်တင်ပြနေသည်။ သူ့စကား ကို နားထောင်နေစဉ် ကျွန်တော်သည် ဗန်းမော်တင်အောင်လို ]ကျွန်တော်ကကော ဘာများတတ်နိုင်ဦးမည်နည်း} ဟူသော စကားကို ပြန်ပြောရမလို ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး၌ ကျွန်တော့်ကို. . . .
]မင်းတို့ကဒီအကြောင်းတွေဖွင့်ချပြရမယ်။ တို့ဘဝအဖြစ်မှန်တွေကို ရေးပြရမယ်} ဟူ၍ ပြောကာ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် ကြည့်နေတော့သည်။
ယခုဆိုလျှင် ကျွန်တော်သည်လည်း ယမ်းထွန်းကြီး အခန်းသို့မရောက်သည်မှာ ကြာပြီ။ သို့သော်လည်းသူအရေးခိုင်း နေသည့် ဝတ္တုတိုလေးကိုကား သည်ကနေ့နားသည့်ရက်၌ အပြီးသတ်အောင်ရေးလိုက်သည်။ နဂိုကတည်းက ရင်ထဲ၌ ခံစားနေမိရာ ယခုလက်တွေ့ချရေးသောအခါ ချေမောပြေပြစ်နေတော့သည်။
ဝတ္တုခေါင်းစဉ်ကို ]ချွေး}ဟူ၍ ပေးလိုက်သည်။ ဇနီးသားသမီးအတွက် ကျရသည့် ဇောချွေး၊ အသက်ရှူမ၀၍ အိုက်စပ်ပူ လောင်သဖြင့် ထွက်လာရသောချွေး၊ ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်မှ အန်ထွက်လာရသောချွေး။ဤချွေးစက်ပေါင်းများစွာသည် ပိန်းပိတ်အောက်နက်မှောင်သောမြေအောက်မိုင်းထဲ၌ အခါခါကျသဖြင့် ငွေပွင့်ကလေးတွေထွက်လာရကြောင်း၊ ဤချွေးစက်ကလေးများမှ ရသော ငွေပွင့်ကလေးများသည် လုပ်အား၏ရလဒ်ဖြစ်ကြောင်း၊ သို့သော် မိုင်းထဲ၌ သံသရာလည်နေသော ချွေးစက်ကလေးများကဲ့သို့ မိုင်းအလုပ်သမားများ၏ ဘဝများစွာသည်လည်း လုံးချာလည်လိုက်နေကြောင်း ရေးဖွဲ့ထားခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်သည် ဆည်းဆာနုကုန်ဆုံးစအချိန်၌ ဝတ္တုတိုကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မှာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးတစ်ခု ကျသွားသည့်နှယ် ရင်ထဲ၌ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းသွားသည်။
ကျွန်တော်သည် လမ်းလျှောက်ရင်း အတွေးတွေပျံ့လွင့်နေခဲ့သည်။ ကျွန်တော်လည်း လမ်းမကြီးပေါ်မှ ဖဲ့ဆင်းကာ ယမ်းထွန်းကြီး နေသည့် တန်းလျားဆီသို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ အမှောင်ထုသည် တစတစသိပ်သည်းလာနေပြီ။ လမ်းဓာတ်မီးတိုင် များမှာ စိတ်မပါတော့သလို မှိန်ပျပျသာ လင်းလက်နေလျက်။ ယခုတစ်ပတ်၌ယမ်းထွန်းကြီး နေ့လယ်နှစ်နာရီဆင်းဖြစ်၍ ည(၁၀)နာရီ အထိသူ့ကိုစောင့်ရင်း သူ့ဇနီးဒေါ်မြခင်နှင့်စကားလက်ဆုံကျကာအချိန်ဖြုန်းရမည်။ အရင့်အရင်သွားလည်စဉ်ကလည်း တစ်ခါတစ်ရံ ညဉ့်နက်သန်းခေါင်နေဖူးသည်ပင်။
ကျွန်တော်သည် အညစ်အကြေးများ၊ အမှိုက်ပုံများကြားမှ ဖြတ်သန်းလာရသဖြင့် ဆိုးဆိုးရွားရွား အနံ့အသက်များက နှာဝသို့ ဝင်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် ပြွတ်သိပ်ကျပ်တည်းလှသော အလုပ်သမားတန်းလျားများဆီသို့ ဦးတည်လျှောက်နေရာမှ ယမ်းထွန်းကြီး အခန်းကျဉ်းဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်လှမ်းနေတော့သည်။
ထိုခဏ၌ စူးရှသောအသံနှင့်အတူ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်ငိုယိုနေသော အသံများသည် ကျွန်တော့်နားထဲအတင်းပြေးဝင်လာ နေသည်။
]အမလေးကိုထွန်းရဲ့။ ကိုယ်ကျိုးနည်းကုန်ပါပြီတော့။ကျုပ်တို့ကို ပစ်ထားခဲ့တော့မှာလား}
စီခနဲအော်ငိုလိုက်သံသည် အမှောင်ဖုံးစပြုနေသော ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းသွားသည် ထင်ရသည်။ ကျွန်တော်၏ ခြေလှမ်းများမှာ တုံ့ခနဲရပ်သွားသည်။ ကျွန်တော့် နားထဲ၌ ဝေဝေဝါးဝါးအသံများကြားထဲ၌]ကိုထွန်းရဲ့}ဆိုသော အသံကို ကောင်း ကောင်းကြားလိုက်မိသည်။ ကိုထွန်း၊ ဘယ်ကကိုထွန်းလဲ။ ငါတို့ယမ်းထွန်းကြီး ဦးထွန်းကို ပြောတာလား။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ၌ လားပေါင်းများစွာထပ်နေပြီ။
]အဖြစ်ဆိုးလှချေလား။ ကျုပ်တို့ကို တစ်ပါတည်းခေါ်သွားပါတော့လား ကိုထွန်းရဲ့ ဟီး. . . ဟီး. . }
ကျွန်တော်သည် လက်ထဲ၌ ကိုင်လာသော ]ချွေး}ဝတ္တုတိုကို ခပ်ကျစ်ကျစ် ဆုပ်ကိုင်ကာ ယမ်းထွန်းကြီး အခန်းသို့ အပြေး သွားမိသည်။ ဟင်. . . ဒေါ်မြခင်ငိုနေတာပါလား။ ကလေးတွေလည်းငိုလို့ယိုလို့။
အခန်းရှေ့၌ လူတွေဝိုင်းအုံနေသည်။ ဒေါ်မြခင်ကို ချော့မော့နေသူတွေ၊ ကလေးတွေကိုထိန်းပေးနေသူတွေနှင့် ဆူညံပွက်လော ရိုက်နေသည်။ တဒင်္ဂ၌ ငရဲပွက်နေသည်သည့်အလား ထင်ရသည်။ ကျွန်တော်လည်း လူအုပ်ကြားထဲ တိုးဝင်ကာ ဒေါ်မြခင်ဆီ အတင်းပြေးသွားသည်။
]ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဒေါ်လေး၊ ကျွန်တော့်ကိုပြောပါဦး}
ငိုကြွေးလွန်းအားကြီး၍ ဒေါ်မြခင်မျက်နှာမှာ မို့နေသည်။ မျက်လုံးမှာလည်း နီရဲနေသည်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို လှည့်ကြည်ကာ . . . . .
]မင်းယမ်းထွန်းကြီး ကိုထွန်းလေ. . . ဆုံးပေါ့ ဆုံးပေါ့}
]ဟင်. . . ယမ်းထွန်းကြီးဆုံးပြီ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ}
]ဘာဖြစ်ရမလဲ မိုင်းထဲမှာ မြေပိလို့လေ။ အမယ်လေးကိုထွန်းရဲ့ အဖြစ်ဆိုးလှချည်ရဲ့}
ဒေါ်မြခင်သည် ငိုကြွေးရင်းတက်သွားပြန်သည်။ အမျိုးသမီးများကခြေထောက်တွေကို လှန်ချိုးပေးနေသည်။ ခဏအကြာတွင် မှသတိပြန်လည်လာသည်။ ကလေးများမှာလည်း ဆာလောင်နေသလားမသိ။ တဟီးဟီးငိုယိုနေဆဲပင်။ လူအုပ်ကြီးကို အကဲခတ်မိ သောအခါ သူတို့အားလုံး၏ မျက်နှာများမှာ စိတ်မကောင်းသည့် အမူအရာလွှမ်းနေသည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှ ဘဝတူအလုပ်သမားတွေက ဝိုင်းဝန်းဖျောင်းဖျနေကြသည်။ ထိုစဉ်လူအုပ်ကြီးကို အတင်းတိုးဝှေ့ဝင်လာသူ လူတစ်ယောက်သည် ဒေါ်မြခင်အနီးသို့ အပြေးအလွှား သွားကာ ဗလုံးဗထွေးနှင့် စကားအချို့ကို ပြောလိုက်သည်။ ထိုလူ၏စကားသံကြောင့် လူအုပ်ကြီးသည် တဒင်္ဂအတွင်း ငြိမ်သက်သွား လေသည်။
]ဟဲ့မြခင် ငထွန်းမသေဘူးဟ။ မိုင်းထဲမှာ အသက်ကယ်ဆယ်ရေးတွေက ပြောလို့သိခဲ့ရတာ။ အထဲမှာ မြေကြီးပိတ်မိနေ တာပါ။ အခု ငထွန်းပိတ်မိနေတဲ့နေရာကို မိုင်းချုပ်တို့၊ဒုမိုင်းချုပ်တို့၊ မိုင်းဖိုမင်တို့၊ အင်ဂျင်နီယာတို့၊ ရှစ်ဘော့တို့လဲရောက်နေပြီ။ ဆေးရုံက ဆရာဝန်ကြီးဒေါက်တာချစ်ခိုင်လဲရောက်လို့ ပိတ်မိနေတဲ့ ငထွန်းဘက်ကို ရေနဲ့ နွားနို့တွေကို ပိုက်နဲ့ဆက်ချပေးနေတယ်။ အခု စပယ်ရှယ် ယမ်းထွန်းကြီးတွေနဲ့ ပိတ်မိနေတဲ့မြေကြီးတွေကို အမြန်ဆုံးဖယ်ထုတ်ပေးနေတယ်ဟ}
]ကျုပ်ကိုလိမ်ပြောနေတာပဲမို့လား၊ ကျုပ်မယုံဘူးတော့}
]ဟ ငါ့နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ကြားလာခဲ့ရတာပါ။ ငထွန်းလုံးဝမသေပါဘူး}
ကျွန်တော်သည် ဆူဆူညံညံ အော်ဟစ်ငိုယိုသံ၊ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်စကားပြောနေသံ၊ ခွေးဟောင်သံကြားထဲ၌ ရပ်နေမိသော်လည်း စိတ်သည်ယမ်းထွန်းကြီးဆီရောက်နေသည်။ ကျွန်တော်သည် အသားမည်းမည်းနှင့် ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်တတ်သော ယမ်းထွန်းကြီး မျက်နှာကိုမြင်ယောင်နေမိသည်။
တစ်ဆက်တည်းမှာပင် သူ့ကိုပေးဖတ်ဖို့ယူလာခဲ့သော ဝတ္တုတို၏ အမည်ကို သတိရလိုက်သည်။ ခေါင်းစီးက]ချွေး}။
ထိုခဏ၌ ဒေါ်မြခင်၏ တရှိုက်ရှိုက်ငိုရင်းပြောလိုက်သော စကားကြောင့် ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးနှလုံးခုန်နှုန်းတွေ ရပ် သွားသလားခံစားလိုက်ရသည်။
]ကိုထွန်းရဲ့ တော်သာမရှိရင်တော့ တော့်ကလေးတွေနဲ့ကျူပ်တို့ ဘယ်မှာနေပြီး ဘာစားကြရမလဲ မသိဘူးနော်။ ကျုပ်မတွေး ဝံ့ဘူး}
ဟုတ်ပါသည်။ အကယ်၍ ယမ်းထွန်းကြီးသာ မရှိခဲ့လျှင် ဒေါ်မြခင်တို့မိသားစု၏ ရှေ့ရေးမှာ ရင်မအေးနိုင်စရာဖြစ်နိုင်ပါ သည်။ ယခုတော့ . . . .
ယခုတော့ဆေးရုံပေါ်၌ မိန်းမောနေသည့် ယမ်းထွန်းကြီးကို ဒေါ်မြခင်က ဝမ်းသာသော ရင်ခုန်မှုဖြင့် မျက်တောင်မခတ်ဘဲ စူးစူးနစ်နစ် ကြည့်နေသည်။
ကျွန်တော်သည် ယမ်းထွန်းကြီးအား ပေးဖတ်ရန် ]ချွေး}ဝတ္တုတိုကို ကိုင်ရင်းစောင့်နေမိလေသည်။
(၂၀၀၀ပြည့်နှစ်၊ ဩဂုတ်လ၊ န၀ဒေးရသစုံ စာပေမဂ္ဂဇင်း အမှတ် ၈)