ယမ္းထြန္းႀကီးဖတ္ဖို႔ဝတၱဳ
(Zaw Gyi)
ဆင္တဲဝျမတ္မင္း
(၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ၊ န၀ေဒးရသစုံ စာေပမဂၢဇင္း အမွတ္ ၈)
]ေခၽြး}ဝတၱဳတိုေလးအဆုံးသတ္ ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္ၾကက္ေသြးႏုဆည္းဆာေရာင္ ေပ်ာက္ေနေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ဝတၱဳစာမူကို ရင္ဝယ္ပိုက္ရင္း]နန္႔ပန္ယြန္း}ေခ်ာင္းေဘးရွိ ေက်ာက္ျပဳပ္မ်ားထေနေသာ ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္း ၿမိဳ႕၏လမ္းမေပၚ၌ စိတ္တက္ႂကြစြာ ေလၽွာက္လွမ္းကာ ေတာင္ၾကား၌ ႁပြတ္သိပ္က်ပ္တည္းစြာ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ယမ္းထြန္းႀကီး ေနေသာ အလုပ္သမားလိုင္းမ်ားဆီသို႔လာခဲ့သည္။
ငါဝတၱဳေရးလိုက္ၿပီ။ မိုင္းအလုပ္သမားအေၾကာင္း ဝတၱဳေရးလိုက္ၿပီ။ ဒီဝတၱဳကို ယမ္းထြန္းႀကီးဖတ္မိရင္သိပ္ၾကည္ႏူးမိမွာပဲ။ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕သြားက်ဲႀကီးေတြကို ၿဖီးၿဖီးႀကီးလုပ္ၿပီး ၿပဳံးေနမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ပခုံးကို ကိုင္လႈပ္ရင္း ]မင္းသိပ္ေတာ္တဲ့ လူငယ္ေလးပဲ} လို႔ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ေနဦးမွာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ပီတိျဖစ္ေနမိသည္။ အေတြးထဲ၌လည္း ယမ္းထြန္းႀကီး႐ုပ္လႊာသာလၽွင္ ေပၚလာေနသည္။
]မင္းကစာေရးတယ္ဆို။ တို႔မိုင္းအလုပ္သမားေတြအေၾကာင္းေရးစမ္းပါကြာ}
ယမ္းခိုးေတြလႈိင္ေနေသာ ]စတုတ္}(သတၱဳထုတ္သည့္လုပ္ကြက္) ထဲ၌ ေလပိုက္အနီး ပန္းျပား(မိုင္းသုံးသစ္သား)ေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ယမ္းထြန္း(ေရွ႕ေဆာင္လုပ္သား)ႀကီး ဦးထြန္းသည္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔လွည့္ကာ စကားေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယမ္းထြန္းႀကီးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျပာမိ။ ခုအခါ၌ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေျပာစရာစကားမရွိေသးဟု ေတြးမိကာ ေဘာ္ခ်ေနေသာ သံေခ်ာင္းဘက္ မီးထိုးျပရင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။
ေစာေစာက ဒိုင္းနမိုင္းခြဲထားသျဖင့္ ေဘာ္ခဲမ်ားသည္ ]စတုတ္}ထဲ၌ ဖြာရာက်ဲေနလ်က္။ ယမ္းခိုးယမ္းေငြ႕ေတြလည္း မျပယ္ ေသးေပ။ သံေခ်ာင္းသည္ လက္ထဲ၌ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေဂၚျပားျဖင့္ ေဘာ္မ်ားကို ေအာက္ဖက္ေဘာ္ဒိုက္ထဲသို႔ ခ်ေန သည္။ သူသည္ ခါးကိုကိုင္းၫြတ္ကာ ဒူးတစ္ေခ်ာင္းကို ၫြတ္ရင္းေဘာ္ခဲမ်ားကို ေဂၚျပားျဖင့္ ရွပ္တိုက္ထိုးေနရသည္။ ကာဘိုက္ မီးခြက္၏ မႈန္ဝါးဝါး အလင္းေရာင္ေအာက္၌ သံေခ်ာင္းကိုယ္တြင္ ေခၽြးေတြသီးေနလ်က္။
]တို႔မိုင္းအလုပ္သမားေတြ မိုင္းထဲမွာ ဘယ္လိုပင္ပန္းဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရတယ္၊ အႏၲရာယ္ေတြဝိုင္းရံေနတဲ့ၾကားကေန ေဘာ္ ေတြတူးေနၾကရတယ္၊ ေဟာဒီ ကာဘိုက္မီးခြက္ကေလးရဲ႕အလင္းေရာင္ဟာ တို႔ရဲ႕အသက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမင္းေရးစမ္းပါကြာ}
ကၽြန္ေတာ္သည္သံေခ်ာင္းကိုယ္မွာေခၽြးေတြ႐ႊဲေနသည္ကိုလည္းမသိမဟုတ္။ ကိုသာရင္ႏွင့္ကိုစံၿမိဳင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေရဗြက္မ်ားဖုံး ေနသည့္ သံလမ္းအေဟာင္းေပၚတြင္ ေဘာ္လွည္းတြန္းေနရသည္ကိုလည္း မသိမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္သားေလးေယာက္ ငါးပတ္ လည္ ဆယ္ပတ္လည္ စသည့္ သစ္သားတုံးႀကီးမ်ားကို ေခါင္းမလြတ္သည့္ လယ္ဗယ္က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ၾကားမွ မႏိုင့္တႏိုင္ထမ္းရ သည့္အျဖစ္မ်ားကိုလည္း မသိမဟုတ္။ ကာဘိုက္မီးခြက္ငယ္ကို ေရခဏခဏဖြင့္ရင္း ျပဳတ္က်ႏိုင္မလား၊ ၿပိဳက်ႏိုင္မလားဟု ကိုယ့္စတုတ္ကို လိုက္လံၾကည့္႐ႈေနရေသာ ယမ္းထြန္းႀကီး၏ စိုးထိတ္ေနသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း မသိမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးျပင္၌ ေျမေအာက္မိုင္း အလုပ္သမားဘ၀မ်ား၏ ႀကီးမားေသာ အႏၲရာယ္ေထာင္ေခ်ာက္ႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ရင္ဆိုင္ေနရပုံကို ေတြးေတာမိကာ ေမာေနသည္။
]ကၽြန္ေတာ္လဲ မိုင္းအလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း ဝတၱဳေရးဖို႔စဥ္းစားေနတာပဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပန္းတယ္၊ ခါးက်ိဳးေအာင္ေဂၚထိုးႏိုင္မွ ေဘာနပ္(စ္)ေငြစားရတယ္၊ ေလ႐ႈမ၀လို႔ ယမ္းခိုးေတြ႐ႈေနရလို႔ မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံစားေနၾကရတာပဲ။ ေရးရမယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေရးကို ေရးရမယ္}
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကာဘိုက္မီးခြက္ ေရဖြင့္ေနရင္း ယမ္းထြန္းႀကီးကို စကားျပန္ေျပာမိသည္။ ေစာေစာက မွိန္မွိန္သာလင္းေန ေသာ ကာဘိုက္မီးခြက္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ပို၍ ေတာက္ပလာသည္။ လင္းလက္ေသာ မီးေရာက္ေအာက္၌ ယမ္းထြန္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းႀကီးမွာ အၿပဳံးေတြေဝလ်က္။သူ၏ လက္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံးကိုင္လႈပ္ရင္း. . . .
]မင္းတစ္ေန႔ေတာ့ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္မယ့္သူငယ္ေလးျဖစ္လာမွာပါကြာ}
ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးမွ ထသြားၿပီးေနာက္ သံေခ်ာင္းလက္ထဲမွ ေဂၚျပားကို ဆြဲယူကာ ေဘာ္မ်ား ပစ္ခ်ေန သည္။ သံေခ်ာင္းလည္း ေလပိုက္အနီး၌ ထိုင္ကာ အေမာေျဖေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္စျပဳေနေသာ ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ခြန္အားရွိသမၽွ ေဘာ္မ်ားခ်ေနေသာ္လည္း သူ၏အားအင္မ်ားမွာ ေလ်ာ့နည္းစျပဳေနၿပီကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မထင္ သတိထားလိုက္ မိသည္။
မိသားစုခုနစ္ေယာက္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရေရးအတြက္ ယမ္းထြန္းႀကီးမွာ မိုင္းထဲ၌ အပန္းတႀကီး လုပ္ေနရသည္။ သည္ၾကားထဲက ကေလးငါးေယာက္ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္းရွိေသးသည္။ သူ႕ဇနီးေဒၚျမခင္ကလည္းရထားေဈး၌ ေဈးေတာင္းမ်ားကို ႐ြက္ကာ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ၾကားဝင္ေငြရွာရေသးသည္။ ယမ္းထြန္းႀကီး တစ္ေန႔အလုပ္မဆင္းႏိုင္လၽွင္ သူ႕မိသားစုမွာ ခ်က္ျခင္းပင္ ျပႆနာေပၚေတာ့သည္။ သည္စားဝတ္ေနေရးႏွင့္ သားသမီးမ်ား ေက်ာင္းစရိတ္မွန္မွန္ ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးအတြက္ ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ေဘာနပ္(စ္)မ်ားမ်ားရဖို႔၊ တန္စားေပးစားရဖို႔၊ အိုတီမ်ားမ်ားရဖို႔ အၿမဲစိတ္ကူးေနလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွတ္မထင္ပင္ ယမ္းထြန္းႀကီးတို႔ ဘ၀ကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေတြးေနမိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္သားမ်ားအလယ္၌ ထိုင္ကာ ]ငါကြာ. . ဒီေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရ တာေတာင္အလ်ဥ္ကမမီခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားေလာက္ေလာက္ငငမျဖစ္ရသလဲေနာ္။ ေအးေလ. . . ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္း ခ်ည္းေပါ့ကြာ}ဟူ၍ညည္းၫူတတ္သည္။ စင္စစ္ယမ္းထြန္းႀကီးလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားအျခားေသာ မိုင္းသမားမ်ား၏ ဘ၀မ်ားမွာ အတူတူႏွင့္ အႏူႏူခ်ည္းသာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္နင့္စရာစကားၾကားရသည့္အခါတိုင္း ယမ္းထြန္းႀကီး၏ ေျပာစကားမွာ နားထဲ၌ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္သည္။
]တို႔မိုင္းအလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္းေရးစမ္းပါကြာ}
ယခုအခါတြင္ကၽြန္ေတာ္သည္ ယမ္းထြန္းႀကီးစတုတ္ထဲ၌ မဟုတ္ေတာ့။ သူ႕ငယ္သားတစ္ေယာက္ခြင့္ယူထားရက္၌ စပယ္ရာ လိုက္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယမ္းထြန္းႀကီးတို႔အဖြဲ႕၌ ေခတၱလိုက္ေနရျခင္းျဖစ္ရာယခု ၎ငယ္သားလည္းအလုပ္ျပန္ဆင္းလာၿပီျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျခား]စတုတ္}ထဲ၌ ေျပာင္းလိုက္ရသည္။ လုပ္ကြက္ေနရာခ်င္းေဝးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လူခ်င္းက ေတာ့ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနဆဲပင္။ အထူးသျဖင့္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးခိုင္းေနေသာ မိုင္းဝတၱဳကိုကား ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေနဆဲပင္။
မိုင္းထဲ၌ ယမ္းထြန္းႀကီးကို စိတ္ထက္သန္စြာ ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း၌ ကၽြန္ေတာ္ခ်မေရးႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားမိုင္းထဲ၌ ပင္ပန္းတႀကီး အလုပ္လုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာေသာအခါ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းလာကာ ဘာဆိုဘာမၽွ မေတြးေတာႏိုင္၊ မေရးႏိုင္၊ မဖတ္ႏိုင္။ က်ပ္ခိုးေတြသီးေနေသာ မြမ္းက်ပ္အိုက္ေလွာင္ေနေသာ ဆယ္ေပအခန္းက်ဥ္းထဲ၌ ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ပစ္လိုက္ သည္ကမ်ားသည္။
အလုပ္တအား ပင္ပန္းလာသည့္ေန႔ဆိုလၽွင္ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အနီး၌ ထိုင္ကာ အေမာေျပစကားေျပာတတ္သည္။
]သားရယ္. . . ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ပဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရမွာပါ။ သားလဲဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္မွာပါကြယ္။ အင္း. . . မင္းအေဖသာအခုလိုမျဖစ္ရင္သားေလးပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး}
တကယ္ေတာ့ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးစကားေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့လၽွင္ ေျမေပၚ႐ုံးတစ္႐ုံး၌ စာေရးေလးအျဖစ္ သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္ခိုင္းရန္ စိတ္ကူးထားဟန္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား စာေမးပြဲေအာင္ သည္ျဖစ္ေစ၊ မေအာင္သည္ျဖစ္ေစ ဘ၀ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ႐ုန္းကန္ဖို႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အေမကၽြန္ေတာ့္ကိုႏွစ္သိမ့္ အားေပးစကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ အေမ့အသံသည္ အက္ကြဲတုန္ခါေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမ့အသံမဆုံးခင္မွာပင္ အခန္းက်ဥ္းထဲမွ ခုတင္ေပၚ တြင္လဲေလ်ာင္းေနေသာ အေဖ့ကိုလွမ္းၾကည့္မိသည္။
အေဖသည္ယခုအခါ၌ ဒုကၡိတဘ၀ေရာက္ေနရၿပီ။ ခုဆိုလၽွင္ အေဖ့နားတြင္ အေမသည္ အၿမဲတေစ ျပဳစုေနရၿပီ။ ထူေပး ေထာင္ေပးလွဲေပးရသည္အထိ ျပဳစုေနရၿပီ။
]ငါ့သားကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အေဖေက်ာင္းထားမယ္}
မိုင္းထဲ၌ သန္သန္မာမာလုပ္ကိုင္ႏိုင္စဥ္က အေဖေျပာခဲ့ေသာစကားစုမွာ ယခုအခါ၌ ဘယ္ဆီလြင့္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ မသိေတာ့ႏိုင္။ အေမႏွင့္အေဖသည္တစ္ဦးတည္းေသာသားကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾကသည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္(၁၀)တန္းေရာက္ေသာႏွစ္မွာပင္ အေဖသည္ ႐ုတ္တရက္ေလျဖတ္ကာ အိပ္ရာထဲ၌ ဘုန္းဘုန္းလဲရရွာေတာ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာမၽွလႈပ္ရွားမရေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ပင္အလုပ္ဝင္လုပ္လိုက္ရသည္။ ဒုကၡိတျဖစ္ေနေသာ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ကိုလုပ္ကိုင္ ေကၽြးေမြးရန္ တာဝန္ျဖစ္လာၿပီ။ ယခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္သည္ မိုင္းအလုပ္ၾကမ္းသမားေလးဘ၀ႏွင့္ပင္ အလုပ္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ေန ရင္းျပင္ပမွ (၁၀)တန္းစာေမးပြဲဆက္ေျဖေနရေသာ အလုပ္သမားေက်ာင္းသားေလးျဖစ္ေနရေခ်ၿပီတကား။
ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ ယခုလို အေဖဒုကၡိတဘ၀ေရာက္ေနစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕]စတုတ္}ထဲေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သနားက႐ုဏာပိုေနမိေတာ့သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးသည္မွာ ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕မွ စာေပဝါသနာရွင္မ်ားအဖြဲ႕၏ တစ္လတစ္ႀကိမ္ထြက္ေနေသာ (႐ြက္ႏု)နံရံကပ္စာေစာင္၌ ကၽြန္ေတာ္၏ ]အခန္းနံပါတ္ ၁၂၃}ဆိုေသာ ဝတၱဳတိုေလးေဖာ္ျပခံရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕၌႐ြက္ႏုနံရံကပ္တြင္ မိုင္းအလုပ္သမားဘ၀အေၾကာင္း ထင္ဟပ္ေနတတ္သည္။ ေႂကြးပတ္လည္ဝိုင္း ကာ တစ္လႏွင့္တစ္လအလ်င္မီေအာင္ ႀကိဳးစားေနရေသာ အလုပ္သမားမ်ားအေၾကာင္း။ ပိန္းပိတ္ေအာင္နက္ေမွာင္သည့္ ေျမေအာက္၌ အသက္႐ႈမ၀သည့္အလုပ္သမားမ်ားအေၾကာင္း။ နမ့္ပန္ယြန္းေခ်ာင္းနံေဘးမွညည္းၫူစြာ အသက္႐ႈေနရသည့္ အလုပ္သမားမ်ား အေၾကာင္း။ ဤအေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္၏ ]အခန္းနံပါတ္ ၁၂၃}ဝတၱဳတိုတစ္ပုဒ္က လွလွပပေဖာ္ျပ ထားျခင္းခံရသည္။ ဤဝတၱဳတိုေလး၌ ႀကိဳးခ်င္းထား၍ႀကိဳးခ်င္းၿငိၾကရပုံေတြ။ အိုးခ်င္းထား၍အိုးခ်င္းထိၾကရပုံေတြ။အခန္းခ်င္းနီးကပ္ က်ပ္ညပ္လြန္း၍ စိတ္ေဖာက္ျပန္ၾကရပုံေတြကို ဖြဲ႕ကာႏြဲ႕ကာေရးျခယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤဝတၱဳနံရံကပ္၌ ေဖာ္ျပခံရျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အလုပ္သမားမ်ားက တေလးတစားဆက္ဆံလာၾကသည္။ ရင္းႏွီးမႈက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။
သည္အထဲ၌ ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ထိုဝတၱဳကို သေဘာက်ေနသူျဖစ္ရာ သူ႕ ]စတုတ္}ထဲကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေသာအခါ ပို၍ ရင္းႏွီးေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုနံရံကပ္ေရးေနသည့္ ကေလာင္လက္သင္တစ္ေယာက္ကို ယမ္းထြန္းႀကီးက အထင္တႀကီးျဖစ္ေန ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ၿပဳံးေနရသည္။ ပုံႏွိပ္စာလုံးျဖင့္ ေဖာ္ျပမခံရ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚအထင္ေသးသူမ်ားအၾကား၌ ယမ္းထြန္းႀကီးတို႔ လိုအလုပ္သမားမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳ လာၾကေသာအခါ ဖန္တီးရက်ိဳးနပ္သည္ဟု ရင္၌ တေျမ႕ေျမ႕ခံစားေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္းမိုင္းအလုပ္သမားမ်ားအေၾကာင္း ပီပီျပင္ျပင္ေရးရန္ ယမ္းထြန္းႀကီး တိုက္တြန္းမႈကို ကၽြန္ေတာ္လိုလားစြာ လက္ခံခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္သည္အားလပ္သည့္ အခ်ိန္မ်ား၌ ယမ္းထြန္းႀကီးအခန္းသို႔ မၾကာမဏအလည္သြားတတ္သည္။ သူသည္ အားလပ္ ခ်ိန္အခ်ိဳ႕၌ စာဖတ္သည္။ မ်က္စိအားနည္းေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းႀကိဳးစား၍ စာဖတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူႏွစ္သက္ေလာက္မည့္ စာအုပ္မ်ား ကို ေပးဖတ္သည္။ ႀကိဳက္သည္လည္းရွိ၊ မႀကိဳက္သည္လည္းရွိ။
လြန္ခဲ့သည့္ လအနည္းငယ္ခန္႔က ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕၌ စာေပေဟာေျပာပြဲလာသည့္ စာေရးဆရာမ်ားထဲမွ ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕ အေၾကာင္းေရးသားထားသည့္ဝတၱဳကို ယမ္းထြန္းႀကီးအားေပးဖတ္မိသည္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေရးထားသည္ ဆိုေတာ့ သူလည္းပို၍စိတ္ဝင္စားေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ ခပ္ျမန္ျမန္ဖတ္လိုက္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာကာ ]တုန္ပဲ}ေခ်ာင္းသို႔ ထင္းထမ္းမသြားပဲ တစ္ေန႔တည္းႏွင့္ အၿပီးဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ယမ္းထြန္းႀကီးသည္ ဝတၱဳစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ပစ္ထည့္ရင္း. . . .
]အလကားဝတၱဳပါကြာ။ ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕ကို ခဏတျဖဳတ္လာၿပီး ၿပီးစလြယ္ေရးသြားတယ္။ သိပ္ၿပီးအေပၚယံဆန္ တယ္။ အႏုပညာဝါသနာပါတဲ့မိုင္းလုပ္သားေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့လုပ္သားေၾကးမုံဇာတ္ကို ဟိုးကေမၻကမၻာကနာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ဇာတ္နဲ႔ယွဥ္ထားေသးတယ္။ အလကား]႐ုပ္တမ္း}ထားတယ္။ တို႔ေရးေစခ်င္တာက အဲလိုမ်ိဳးအေပၚယံဆန္တာမ်ိဳးမ ဟုတ္ဘူး။ အေပၚယံအျမင္မဟုတ္ဘူး။ မိုင္းထဲမွာ အလုပ္သမားေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၾကရတာေတြ၊ ေခၽြးစက္ေတြထြက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာေတြ}
သူ၏စကားသံမွာ မထင္မွတ္ဘဲတင္းမာေနသည္။ ေဒါသသံလႊမ္းေနသည္။ အေပၚယံဆန္ေသာ စာေရးဆရာမ်ားကို ဘဝင္က်ဟန္မတူ။ ရင္ထဲ၌ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ သူသည္ စိန္ေတြ၊ ေ႐ႊေတြ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ဝတ္ဆင္ၿပီး စင္ျမင့္ ေပၚ၌ ေဟာေျပာသြားသည့္ စာေရးဆရာမႀကီး၏ ေတာင္ၾကားသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕ေနာက္ခံဝတၱဳႀကီးကို သုံးသပ္တင္ျပေနသည္။ သူ႕စကား ကို နားေထာင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လို ]ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း} ဟူေသာ စကားကို ျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို. . . .
]မင္းတို႔ကဒီအေၾကာင္းေတြဖြင့္ခ်ျပရမယ္။ တို႔ဘ၀အျဖစ္မွန္ေတြကို ေရးျပရမယ္} ဟူ၍ ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး ႏွင့္ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ယခုဆိုလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ယမ္းထြန္းႀကီး အခန္းသို႔မေရာက္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္းသူအေရးခိုင္း ေနသည့္ ဝတၱဳတိုေလးကိုကား သည္ကေန႔နားသည့္ရက္၌ အၿပီးသတ္ေအာင္ေရးလိုက္သည္။ နဂိုကတည္းက ရင္ထဲ၌ ခံစားေနမိရာ ယခုလက္ေတြ႕ခ်ေရးေသာအခါ ေခ်ေမာေျပျပစ္ေနေတာ့သည္။
ဝတၱဳေခါင္းစဥ္ကို ]ေခၽြး}ဟူ၍ ေပးလိုက္သည္။ ဇနီးသားသမီးအတြက္ က်ရသည့္ ေဇာေခၽြး၊ အသက္႐ႉမ၀၍ အိုက္စပ္ပူ ေလာင္သျဖင့္ ထြက္လာရေသာေခၽြး၊ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္မွ အန္ထြက္လာရေသာေခၽြး။ဤေခၽြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ပိန္းပိတ္ေအာက္နက္ေမွာင္ေသာေျမေအာက္မိုင္းထဲ၌ အခါခါက်သျဖင့္ ေငြပြင့္ကေလးေတြထြက္လာရေၾကာင္း၊ ဤေခၽြးစက္ကေလးမ်ားမွ ရေသာ ေငြပြင့္ကေလးမ်ားသည္ လုပ္အား၏ရလဒ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မိုင္းထဲ၌ သံသရာလည္ေနေသာ ေခၽြးစက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ မိုင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ဘ၀မ်ားစြာသည္လည္း လုံးခ်ာလည္လိုက္ေနေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆည္းဆာႏုကုန္ဆုံးစအခ်ိန္၌ ဝတၱဳတိုကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတစ္ခု က်သြားသည့္ႏွယ္ ရင္ထဲ၌ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း အေတြးေတြပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းမႀကီးေပၚမွ ဖဲ့ဆင္းကာ ယမ္းထြန္းႀကီး ေနသည့္ တန္းလ်ားဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ အေမွာင္ထုသည္ တစတစသိပ္သည္းလာေနၿပီ။ လမ္းဓာတ္မီးတိုင္ မ်ားမွာ စိတ္မပါေတာ့သလို မွိန္ပ်ပ်သာ လင္းလက္ေနလ်က္။ ယခုတစ္ပတ္၌ယမ္းထြန္းႀကီး ေန႔လယ္ႏွစ္နာရီဆင္းျဖစ္၍ ည(၁၀)နာရီ အထိသူ႕ကိုေစာင့္ရင္း သူ႕ဇနီးေဒၚျမခင္ႏွင့္စကားလက္ဆုံက်ကာအခ်ိန္ျဖဳန္းရမည္။ အရင့္အရင္သြားလည္စဥ္ကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေနဖူးသည္ပင္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အညစ္အေၾကးမ်ား၊ အမႈိက္ပုံမ်ားၾကားမွ ျဖတ္သန္းလာရသျဖင့္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား အနံ႔အသက္မ်ားက ႏွာ၀သို႔ ဝင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႁပြတ္သိပ္က်ပ္တည္းလွေသာ အလုပ္သမားတန္းလ်ားမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ေလၽွာက္ေနရာမွ ယမ္းထြန္းႀကီး အခန္းက်ဥ္းဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းေနေတာ့သည္။
ထိုခဏ၌ စူးရွေသာအသံႏွင့္အတူ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုယိုေနေသာ အသံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲအတင္းေျပးဝင္လာ ေနသည္။
]အမေလးကိုထြန္းရဲ႕။ ကိုယ္က်ိဳးနည္းကုန္ပါၿပီေတာ့။က်ဳပ္တို႔ကို ပစ္ထားခဲ့ေတာ့မွာလား}
စီခနဲေအာ္ငိုလိုက္သံသည္ အေမွာင္ဖုံးစျပဳေနေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုလုံးကို လႊမ္းသြားသည္ ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ တုံ႔ခနဲရပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ၌ ေဝေဝဝါးဝါးအသံမ်ားၾကားထဲ၌]ကိုထြန္းရဲ႕}ဆိုေသာ အသံကို ေကာင္း ေကာင္းၾကားလိုက္မိသည္။ ကိုထြန္း၊ ဘယ္ကကိုထြန္းလဲ။ ငါတို႔ယမ္းထြန္းႀကီး ဦးထြန္းကို ေျပာတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၌ လားေပါင္းမ်ားစြာထပ္ေနၿပီ။
]အျဖစ္ဆိုးလွေခ်လား။ က်ဳပ္တို႔ကို တစ္ပါတည္းေခၚသြားပါေတာ့လား ကိုထြန္းရဲ႕ ဟီး. . . ဟီး. . }
ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ထဲ၌ ကိုင္လာေသာ ]ေခၽြး}ဝတၱဳတိုကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ယမ္းထြန္းႀကီး အခန္းသို႔ အေျပး သြားမိသည္။ ဟင္. . . ေဒၚျမခင္ငိုေနတာပါလား။ ကေလးေတြလည္းငိုလို႔ယိုလို႔။
အခန္းေရွ႕၌ လူေတြဝိုင္းအုံေနသည္။ ေဒၚျမခင္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနသူေတြ၊ ကေလးေတြကိုထိန္းေပးေနသူေတြႏွင့္ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္ေနသည္။ တဒဂၤ၌ ငရဲပြက္ေနသည္သည့္အလား ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးဝင္ကာ ေဒၚျမခင္ဆီ အတင္းေျပးသြားသည္။
]ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေဒၚေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာပါဦး}
ငိုေႂကြးလြန္းအားႀကီး၍ ေဒၚျမခင္မ်က္ႏွာမွာ မို႔ေနသည္။ မ်က္လုံးမွာလည္း နီရဲေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည္ကာ . . . . .
]မင္းယမ္းထြန္းႀကီး ကိုထြန္းေလ. . . ဆုံးေပါ့ ဆုံးေပါ့}
]ဟင္. . . ယမ္းထြန္းႀကီးဆုံးၿပီ၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ}
]ဘာျဖစ္ရမလဲ မိုင္းထဲမွာ ေျမပိလို႔ေလ။ အမယ္ေလးကိုထြန္းရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္ရဲ႕}
ေဒၚျမခင္သည္ ငိုေႂကြးရင္းတက္သြားျပန္သည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကေျခေထာက္ေတြကို လွန္ခ်ိဳးေပးေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မွသတိျပန္လည္လာသည္။ ကေလးမ်ားမွာလည္း ဆာေလာင္ေနသလားမသိ။ တဟီးဟီးငိုယိုေနဆဲပင္။ လူအုပ္ႀကီးကို အကဲခတ္မိ ေသာအခါ သူတို႔အားလုံး၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ စိတ္မေကာင္းသည့္ အမူအရာလႊမ္းေနသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ ဘ၀တူအလုပ္သမားေတြက ဝိုင္းဝန္းေဖ်ာင္းဖ်ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္လူအုပ္ႀကီးကို အတင္းတိုးေဝွ႔ဝင္လာသူ လူတစ္ေယာက္သည္ ေဒၚျမခင္အနီးသို႔ အေျပးအလႊား သြားကာ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ စကားအခ်ိဳ႕ကို ေျပာလိုက္သည္။ ထိုလူ၏စကားသံေၾကာင့္ လူအုပ္ႀကီးသည္ တဒဂၤအတြင္း ၿငိမ္သက္သြား ေလသည္။
]ဟဲ့ျမခင္ ငထြန္းမေသဘူးဟ။ မိုင္းထဲမွာ အသက္ကယ္ဆယ္ေရးေတြက ေျပာလို႔သိခဲ့ရတာ။ အထဲမွာ ေျမႀကီးပိတ္မိေန တာပါ။ အခု ငထြန္းပိတ္မိေနတဲ့ေနရာကို မိုင္းခ်ဳပ္တို႔၊ဒုမိုင္းခ်ဳပ္တို႔၊ မိုင္းဖိုမင္တို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔၊ ရွစ္ေဘာ့တို႔လဲေရာက္ေနၿပီ။ ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္ႀကီးေဒါက္တာခ်စ္ခိုင္လဲေရာက္လို႔ ပိတ္မိေနတဲ့ ငထြန္းဘက္ကို ေရနဲ႔ ႏြားႏို႔ေတြကို ပိုက္နဲ႔ဆက္ခ်ေပးေနတယ္။ အခု စပယ္ရွယ္ ယမ္းထြန္းႀကီးေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနတဲ့ေျမႀကီးေတြကို အျမန္ဆုံးဖယ္ထုတ္ေပးေနတယ္ဟ}
]က်ဳပ္ကိုလိမ္ေျပာေနတာပဲမို႔လား၊ က်ဳပ္မယုံဘူးေတာ့}
]ဟ ငါ့နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားလာခဲ့ရတာပါ။ ငထြန္းလုံး၀မေသပါဘူး}
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆူဆူညံညံ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စကားေျပာေနသံ၊ ေခြးေဟာင္သံၾကားထဲ၌ ရပ္ေနမိေသာ္လည္း စိတ္သည္ယမ္းထြန္းႀကီးဆီေရာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသားမည္းမည္းႏွင့္ ၿပဳံး၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ ယမ္းထြန္းႀကီး မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ သူ႕ကိုေပးဖတ္ဖို႔ယူလာခဲ့ေသာ ဝတၱဳတို၏ အမည္ကို သတိရလိုက္သည္။ ေခါင္းစီးက]ေခၽြး}။
ထိုခဏ၌ ေဒၚျမခင္၏ တ႐ႈိက္႐ႈိက္ငိုရင္းေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးႏွလုံးခုန္ႏႈန္းေတြ ရပ္ သြားသလားခံစားလိုက္ရသည္။
]ကိုထြန္းရဲ႕ ေတာ္သာမရွိရင္ေတာ့ ေတာ့္ကေလးေတြနဲ႔က်ဴပ္တို႔ ဘယ္မွာေနၿပီး ဘာစားၾကရမလဲ မသိဘူးေနာ္။ က်ဳပ္မေတြး ဝံ့ဘူး}
ဟုတ္ပါသည္။ အကယ္၍ ယမ္းထြန္းႀကီးသာ မရွိခဲ့လၽွင္ ေဒၚျမခင္တို႔မိသားစု၏ ေရွ႕ေရးမွာ ရင္မေအးႏိုင္စရာျဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။ ယခုေတာ့ . . . .
ယခုေတာ့ေဆး႐ုံေပၚ၌ မိန္းေမာေနသည့္ ယမ္းထြန္းႀကီးကို ေဒၚျမခင္က ဝမ္းသာေသာ ရင္ခုန္မႈျဖင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ စူးစူးနစ္နစ္ ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ယမ္းထြန္းႀကီးအား ေပးဖတ္ရန္ ]ေခၽြး}ဝတၱဳတိုကို ကိုင္ရင္းေစာင့္ေနမိေလသည္။
(၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ၊ န၀ေဒးရသစုံ စာေပမဂၢဇင္း အမွတ္ ၈)
No comments:
Post a Comment