မင်းအဂ္ဂ (ဆင်တဲဝ)ဝတ္ထုတို Unicode
၂၀၁၈ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ။ မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx“ ကိုမိုးထိ.တာယာတွေအသစ်လဲပေးထားတယ်.. ရိုရိုသေသေလည်းသုံးဦး.. သားကြီးက. ငြမ်းတွေပေါ် တက်ရင်.. သတိထား..ချော်ကျနေဦးမယ်.. သမီးက. သူများငြိုငြင်အောင် မနေနဲ့.. သားငယ်က စာကို ကြိုးစား.. ဆော့မနေနဲ့.. ကဲ.. အမေသွားတော့မယ်.. အငယ်ကောင်..ကျောင်းသွားရင် တံခါးကို သေချာ ပိတ်ခဲ့. ကြားလား..”
သည်တေးသံသာသည် သည်မိသားစုအတွက် နေ့ဦးချီရာ အားကဗျာများ ဖြစ်နေမည်လား။
(၁)
လမ်းတို့၏မာယာဟုသမုတ်သော်ရကောင်း၏၊ ချိုင့်ခွက်များ၊ ထိုးထိုးထောင်ထောင်သံချောင်းများကို ရှောင် ကွင်းမောင်းနေသည့်ကားများကို ကြည့်မိလိုက်လျှင် ရေချိန်လွန်နေသူတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်နှင့်ပင် တူချေသည်။ ဆိုင်ကယ်မျိုးစုံကို အံ့ဖွယ်စီးနင်းနေကြသူများသည် လိုင်စင်ရခရီးကြမ်းပြိုင်ပွဲကို ယှဉ်ပြိုင်ဆင်နွှဲသည် သို့ရှိ၏။ လမ်းသွားလမ်းလာများကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သရဏဂုံတင်၍ လမ်းလျှောက်နေကြဆဲ။ လမ်းနှုတ်ခမ်းသား များသည်ကား ကလနားများဖွာလန်ကြဲနေလျက်။
ကိုမိုးထိသည် ဘရိတ်အစုံကိုထိန်းလျက် ချိုင့်ခွက်အတွင်းသို့ သုံးဘီးလုံးတည့်ဆင်းလိုက်၏။ ရှေ့မှာထိုင်နေ သည့် ထိုင်ခုံအပြင်ဘက်တင်ပါးနှစ်ဘက်လျှံထွက်နေသောဒေါ်စိန်မြက ရှေ့သို့အနည်းငယ်ငိုက်သွားသည်။။ နောက် ခုံမှာက သူ့စားသောက်ဆိုင်အတွက် စုံစီနဖာဝယ်လာခဲ့သည့် စျေးခြင်းတောင်းကြီးက သူနှင့်နင်လားငါလား။ စပုတ် တိုင်ပြတ်သွားမှဖြင့်။ ဂွေခွေသွားမှဖြင့်။ နဖူးပြင်တွင်လှိုင်းလေးငါးတွန့်ခန့် ဂယက်ထပြီးနောက် ကိုမိုးထိသည် ထိုင်ခုံ ထက်မှ ဆတ်ခနဲကြွလိုက်သည်။ ခါးသည်ကိုင်းပြီးသားဖြစ်သွားပြီး ရှိသမျှအင်အားသည်လည်း ခြေနင်းပေါ်သို့ စုပုံ ရောက်ရှိသွားသည်။ မေးရိုးများထောင်ပြီးတင်းသွားချိန်တွင် ဆိုက္ကားသည် လမ်းသားပေါ်သို့တက်သွား၏။ ဒေါ်စိန်မြ အတ္တဘောကြီးသည်လည်း ယိမ်းထိုးသွားသည်။
“ ဟွန်း.. စည်းမရှိ၊ ကမ်းမရှိ..စီးချင်တိုင်းစီးနေလိုက်ကြတာ. သေနာတွေ.. ဘယ်သူကမှလဲ မဖမ်းကြ ဘူးတော်.. ဒီကြားထဲ.. ကြားကားတွေကလည်း တမှောင့်..လွန်ကိုလွန်လွန်းတယ်..”
“ အော်..အမရယ်. ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီတွေလည်း မရှိလို့လုပ်စားကြတာတွေချည်းပါဗျာ.. ဆိုးတာတော့ ဆိုးကြတာပေါ့.. အခုလို ဘီးလိမ့်ခွင့်လေးရနေကြတာ တော်သေးတာပေါ့.. အရင်တုံးကဆို.. ဒီပုဂံလမ်းပေါ် မှာ ဆိုက္ကားတောင်မှ လုံးဝတက်ခွင့်ပေးတာ မဟုတ်တာ.. ”
ကိုမိုးထိသည် နဖူးပြင်တွင်တွဲခိုနေသော ချွေးသီးလေးများကို လက်ဖမိုးဖြင့်သိမ်းဆည်းပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် လေး ခါထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဝင်သက်ဝဝရှူလိုက်ချိန်တွင် ကလိုင်သံသည် ညင်သာစွာထွက်ပေါ်လာသည်။ ဘီးပတ် ရေသည်လည်း သွက်လာပြီ။ စိတ်ကူးသချင်္ာတွင် ကိန်းဂဏန််းများက အစဉ်လိုက်နေရာယူလျက်။ အုံနာကြေး၊ ကွမ်းယာဖိုး၊ ထွေလီကာလီစရိတ်များနှုတ်လိုက်လျှင် တစ်သောင်းဝန်းကျင်သောအသပြာသည် ဒေါ်စိန်မြဖင်အောက် ရှိ ထိုင်ခုံဘဏ်တိုက်တွင် စုစည်းမိလောက်ပြီ။ ‘စိန်မြ’ စားသောက်ဆိုင်သို့ရောက်ပြီ။ ခြင်းတောင်းကို ဆိုင်တွင်းသို့ မနိုင်မနင်းကူသယ်ပေးလိုက်၏။ ကျသင့်ငွေအပေါ်ထပ်ဆောင်းပေးလိုက်သော ငါးရာကျပ်တန်သည် ကိုမိုးထိ၏ လက်ထဲတွင် ချွေးစေးတို့နှင့်ကပ်နေလျက်။
(၂)
ပွက်ပွက်ဆူနေသော ဒန်အိုးထဲတွင် ဂျင်း၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ငရုတ်သီးမှုံ့တို့က တဖေါက်ဖေါက်မြည်နေသည်။ မလှယဉ်သည် ကိုက်လန်ရွက်များကို အရိုးသင်ရင်းမှ နှာသီးဖျားမှာပွတ်တိုက်သွားသော ဆီမွှေးန့ံကြောင့် အရိုးသင် ပြီးစ ကိုက်လံရွက်များကို ဆားရည်ခွက်ထဲ ပစ်ထည့်ရင်း၊ ဆား၊ နနွင်း၊ မန်ကျည်းသီးမှည့်ရည်ဖြင့်နယ်ထားသည့် ဆိတ်သားတုံးများကို ဒန်အိုးထဲထည့်မွှေလိုက်သည်။ ငရုတ်ဆုံဆေးရည်ကို ထပ်ထည့်ပြီး အဖုံးပိတ်နှပ်ထားလိုက်၏။ ပဲဟင်းလည်းကျက်ပြီ။ ငါးပိရည်တို့စရာလည်း ပြင်ပြီးပြီ။ စားခါနီးမှ ကိုက်လန်နှင့်ပုဇွန်ခြောက် ကြော်ရုံပင်။
“ လှယဉ်.. အမေ့ကို ရေချိုးပေးလိုက်.. သေချာတွဲခေါ်.. ကြားလား..”
ညာဘက်တစ်ခြမ်းလေဖြတ်နေသော အိမ်ရှင်၏အမေကို ထမင်းကျွေး၊ ဆေးတိုက်၊ ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပေးရခြင်းတွေက အပိုဆုတွေ။ အကြင်နာဆာလောင်နေသည့် အဘွားမျက်ဝန်းများက အရောင် ဖျော့တော့လွန်းလေစွ။
“ ဟဲ့.. တီဗွီလာပြီး. ငေးကြည့်မနေနဲ့..ကြမ်းတိုက်စရာရှိတာ..တိုက်လေ.. “
အကြားအာရုံနှင့်ပင်အားမရနိုင်ဘဲ အမြင်အာရုံထိလောဘတက်မိသည့်မိမိကိုယ်ကို မလှယဉ် အပြစ်တင်မိ လိုက်သည်။ တီဗွီကိုကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ပါကေးပေါ်ရှိရေစိုအဝတ်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဖိချလိုက် သည်။
“ ရှပ်အကျီင်္ကော်လံနဲ့လည်ပင်းတွေပြောင်အောင် သေချာလျှော်.. ဘရပ်နဲ့မတိုက်နဲ့.. လက်နဲ့ ပွတ်လျှော်. ကြားလား..”
တစ်နေ့တစ်နေ့ လျှော်လိုက်၊ဖွတ်လိုက်ရသည့် အဝတ်တွေက မနည်းလှ။ ဘယ်ကဘယ်လို ထွက်လာသည် မသိ။ ကျားဝတ်၊မဝတ် အရောင်သွေးကအစုံ။ မီးပူတိုက်ရသည်က လက်အံသေမတတ်။ တစ်ရက်ခြားလျှော်၊ တစ်ရက်ခြားတိုက်ရသည်မို့ တော်ပါသေးရဲ့။
“ အမ. မနက်က ကျန်တဲ့ ကြက်သားဟင်းလေး. ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ..”
“ ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့ ဖိုးကဲကို ထမင်းနဲ့နယ်ကျွေးလိုက်..”
လှေကားခြေရင်းတွင် ဝပ်စင်းနေသည့်ဖိုးကဲက သူ့သခင်မထံ ခေါင်းမော့လိုက်သည်။ မိမိထံသို့ ဦးတည်လာ တော့မည့် ဖိုးကဲ၏အကြည့်ကို မလှယဉ် ရင်မဆိုင်ရဲတော့။
ထမင်းစားပွဲပေါ်ကဟင်းကျန်ဖတ်လေးများသည် အိမ်ကကလေးသုံးယောက်၏မျက်နှာလေးများနှင့် အဝေး ဆုံးသို့ ရောက်ကုန်လျက်။
(၃)
သဲလေးပုံးစာနှင့်ကျောက်စရစ်ခဲနှစ်ပုံးစာကို ဂေါ်ပြားဖြင့်သမအောင်မွှေလိုက်သည်။ ဘိလပ်မြေတစ်ပုံး ထပ် လောင်းပြီးနောက် ထပ်မွှေလိုက်၏။ အလယ်တွင်ချိင့်ခွက်လုပ်ပြီး ရေအနည်းငယ်လောင်းထည့်လိုက်သည်။ တတိယ အကြိမ် မွှေရပြန်ပြီ။
“ ဟေ့ကောင် သံလုံး.. ဘေးကိုတအားမပျံ့စေနဲ့ကွ.. ပြန်သိမ်းပြီးမွှေဟ..”
ပန်းရံဆရာက ပစိပစပ်များလှသည်မို့ သံလုံးတတ်နိုင်သမျှ ဂရုစိုက်သည်။ စုပုံပြီးသွားသောမဆလာကို နှစ်ဂေါ်စာကော်ပြီး ဒယ်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်ရင်း ခါးညောင်းဆန့်လိုက်သည်။ မိချောခေါင်းပေါ်သို့ ဒယ်ကိုပင့်တင် ပေးလိုက်၏။ ချွေးနံ့ရောသောသနပ်ခါးနံ့နှင့်အတူ မိချောပါးပြင်ပေါ်တွင် သံလုံးအကြည့်က အလည်ရောက်သွား သည်။ ရင်တော့မခုန်မိလိုက်။ မွှေးသည်ဟုတော့ ထင်မိလိုက်သည်။ ဝင်သက်တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ရင်း သူ့ဆရာထံ စွေကြည့်မိသည်။ တော်ပါသေးရဲ့၊ ဟိုဘက်လှည့်နေလို့။
“ သံလုံးရေ.. အဲဒီ မဆလာတွေကုန််ရင် အုတ်ရိုးစီဖို့ အုတ်ကူသယ်လိုက်ဦး..”
မိချောကို ကူသယ်ပေးရသည်မှာ ဘာအပန်းကြီးသည်မှတ်လို့။ မိချောသက်သာလျှင် ပြီးရော။ သံလုံးသည် မနော၏ဗိုလ်အောင်ဒင်သီချင်းအလိုက်ကိုပင် လေချွန်နေလိုက်သေးသည်။ သည်လိုနှင့် တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက်။ သူများကိုပင့်ပေးလိုက်၊ ကိုယ်တိုင်ကူသယ်လိုက်။ မောတော့မောသည်ပေါ့။ သို့ပေသည့် မိချော၏သနပ်ခါးလွင်ပြင် ပေါ်ဖြတ်စီးသွားသည့် ချွေးစီးကြောင်းလေးကိုတော့ နှာဖျားထိပ်ဖြင့် တမံလေးတစ်ခုတော့ တုတ်ပေးလိုက်ချင်သား။
“ အောင်မယ်လေးဗျ.. “
မိချောခေါင်းပေါ်မှ ပြုတ်ကျလာသောအုတ်ခဲက သံလုံး၏ဘယ်ဖက်ခြေမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး မိတ်ဆက် ပေးလိုက်သည်။ ခြေမထိပ်ရှိအက်ကွဲကြောင်းလေးမှ နီကျင်ကျင်သွေးလေး စီးထွက်လာသည်။ မိချောသည် ခေါင်းပေါ်က အုတ်ခဲထပ်ကို ဘေးဖက်သို့ခါချလိုက်ပြီး သံလုံးခြေမကို စိုးရိမ်တကြီး ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။
“ နင်ကလည်းဟယ်.. ဂရုတစိုက်လုပ်မှပေါ့.. မှန်းစမ်း.တော်တော်များသွားလား မသိပါဘူးဟယ်..”
မိချောအသံက နားထဲတွင်စိုသွားသကဲ့သို့ မိချောအကြည့်ကလည်း ရင်ထဲတွင်ဖိုသွားသည်ဟု သံလုံးထင် လိုက်၏။ သံလုံး၏အာရုံတွင် ဒုက္ခဝေဒနာအစား သုခဝေဒနာကနေရာယူသွားပြီ။
“ အို.. နင်ကလည်းဟယ်.. ကြည့်နေလိုက်တာ လွန်ပါရော.. “
“ မိချောရယ်..ငါလေ ခိုက်မိတာနောက်တောင်ကျသွားပြီထင်တယ်..”
သံလုံးတစ်ယောက် ဆိုက်ထဲကအပြန် နေ့တွက်စရိတ်ခပ်ပါးပါးကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားပေမည့် ခါတိုင်း ကဲ့သို့ညှိုးနွမ်းဟန်က စိုးစဉ်းမျှမမြင်တွေ့ရ။
(၄)
“ ဟဲ့. စနေမ..ရှေ့မှာစျေးဝယ်လာနေတယ်လေ.. မမြင်ဖူးလား.. “
“ ဟုတ်. ကြီးကြီး.. သမီး ဒီမှာ ကြက်သွန်အခွန််တွေ ဖယ်နေလို့.. “
အော်မည့်သာအော်လိုက်ရသည်။ အရွယ်နှင့်မလိုက်ဖက်အောင် အကင်းပါးသည့်၊ ဖင်ပေါ့သည့်၊ ကလေးမ မှန်း ဒေါ်ခင်အေးသိသည်။ သူ့အရင်ကထွက်သွားသူနှင့်က နံ့သာဆီနှင့်အီး။ စနေမ သည်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ် သည်မှာ အခါလည်ကျော်ရော့မည်။ မိသားစုပုံဆက်ဆံရေးမို့ အလုပ်လုပ်ရသည်ကို စနေမပျော်သည်။ လေးတန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ထားပေမည့် အောင်သည်ရှုံးသည်ကိုဖြင့် ဒေါ်ခင်အေးစိတ်မဝင်စား။ အလုပ်ကို ထောင့်စေ့အောင် လုပ်နိုင်သည်ကိုတော့ သဘောကျမိသား။ တစ်နေသာကုန်သွားရော တစ်ချက်လေးမျှညည်းသံမကြားရ။ ဆိုင်အလုပ် သာမက မီးဖိုချောင်အလုပ်ပါဝင်ပါလိုက်သေး။ ဒါကြောင်လည်း စနေမအိမ်အပြန်မှာ တိုတိုထွာထွာလေးတွေ ပေးလိုက်မြဲ။
“ စနေမရေ.. သမီးကျောင်းကပြန်လာတော့မယ်.. ထမင်းကျွေးဖို့ ပြင်ထားတော့.. “
စနေမ၏အကြည့်သည် လမ်းမပေါ်အလည်ရောက်သွားသည်။ ဆွေဇင်ဦးက ဆိုင်ကယ်နောက်ခုံပေါ်မှ ဆင်း ကာ ကျောပိုးအိတ်ကိုပိုးလျက် ဆိုင်ထဲသို့ပြေးဝင်လာသည်။ သူ့အမေကို အားပါးတရပွေ့ဖက်ဆဲ။
“ မေမေ.. သမီးတို့ လေးတန်းတွေအတွက် ကထိန်အလှူငွေထည့်ဖို့ ဆရာမ မှာလိုက်တယ် “
စနေမ၏မျက်ဝန်းအစုံက မီးခိုးရောင်တို့ဖြင့် လွှမ်းခြုံနေလျက်။ မျက်နှာပြင်တွင် သွေးကြောများက ယာယီ ပြတ်တောက်ဆဲ။ ဦးနှာက်သည်လည်း ဝင်္ဂပါလမ်းတွင် မျက်စိလည်ကောင်းတုံး။ စနေမ၏ မျက်ကြည်လွှာတွင် လေးတန်းကျောင်းသူ နှင်းနှင်းဝေ၏သူ့ဘဝ၊သူ့ပုံရိပ်က ပြန်ပေါ်နေ၏။ စာသင်ခုံမှာထိုင်လျက် ဆရာမ စာသင်ပြ သည်ကို နားထောင်ချင်သား။ ကျောင်းရှေ့ကဖြတ်သွားတိုင်း ဘာကိုမှန်းမသိ၊ လွမ်းမိသည်က အကြိမ်ကြိမ်။ ‘မိန်းကလေးဘဲ.သေစာရှင်စာတတ်ရင်တော်ရောပေါ့.’ဆိုသည့် သူ့အမေစကားကို ခုချိန်ထိ သူနားမလည်နိုင်သေး။ သူ့အမေ၏စကားသည် သူကျောင်းနေချင်သေးသည့်ဆန္ဒနှင့်တော့ တခြားစီမှန်း သူသိနေသည်။ သူ့မောင်လေးက တော့ ကံကောင်းလိမ့်မည်ဟု သူထင်ထားသည်။ သူကယောင်္ကျားလေးကိုး။ သေစာရှင်စာထက်ကျော်အောင် ထား ပေးရမည်ဟု ယုံကြည်ထား၏။ သူ့မောင်လေးက သည်နှစ်လေးတန်း။ သူ့အတွက်ကြိုးစားရမည်။ သူ လေးတန်း အောင်ရမည်။
“ စနေမ..အိမ်ပြန်ရင်.. ဖယ်ထားတဲ့.အာလူးနဲ့ကြက်သွန်တွေ..ယူသွားလိုက်.. “
(၅)
ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးပြီ။ လာကြိုမည့်သူမရှိမှန်းသိလျက်နှင့် ကျောင်းဂိတ်ဝမှာ ရှေ့ဆုံးက နေရာ ရအောင် ကျောက်ခဲအပြေးသွားသည်။ ရင်ခွင်ထဲပိုက်ထားသည့် ကျောပိုးအိတ်က တိုးရင်းဝှေ့ရင်း ဘုတ်ခနဲ ပြုတ်ကျ သွားလိုက်သေး။ မွဲစုတ်စုတ်အိတ်မှာ ထူးပြီးပေစရာမရှိပြီမို့ လက်ဖြင့်စတိသဘောခါလိုက်သည်။။ ညာလက်ဖြင့် ကြိုး ကို လွယ်သိုင်းလိုက်၏။ လွယ်ကြိုးတစ်ချောင်းက ပြတ်နေသည်မို့ ဘယ်ဖက်လက်က အနားရသွားသည်။ ကျောင်း ကြိုစက်ဘီးတွေ၊ ဆိုင်ကယ်တွေ၊ ကားတွေကို ကွေ့ပတ်ရှောင်ရှားရင်း လူစီးကြောင်းမှာ မျောပါသွားလျက်။
“ ဟာ..သွားပြီ.. ဖိနပ်ပြတ်သွားပြီ.. “
ပြတ်သွားသော ညာတစ်ဖက်သည် ဝမ်းနည်းမှုလွန်ကြိုးကို ကျောက်ခဲနှင့်အားပြိုင်ဆွဲနေလေရဲ့။ ကျောက်ခဲ သည် ဘေးဘီသို့မျက်လုံးတစ်ချက် ဝေ့လိုက်ရင်း ဘယ်ညာဖိနပ်နှစ်ဖက်ပူးကိုင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ခါးနောက် ကျော ဘောင်းဘီကြားသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ဝါကြန့်ကြန့်ကျောင်းအကျင်္ီအနားသားက ကျောက်ခဲ၏အရှက်ကို အကာအကွယ်ပေးသွားသည်။ အမျိုးအမည်မတတ်တတ်သည့်ဝေဒနာကို ခံစားရသည်ထင်၏။ ကျောက်ခဲ မပြေး တော့။ ကျောက်ခဲခြေထောက် ခဲဆွဲခံထားရပြီထင့်။ နှစ်တောင်ခန့်အကွာတွင် မြေကသိုဏ်းကိုမှန်မှန်ရှုရင်း တစ်လှမ်း ချင်း၊ တစ်လှမ်းချင်း။
မနက်က သူ့အမေချန်ထားသွားသော ထမင်းကြမ်းခဲအား မစားအားသေး။ သူ့အဖေ ဆိုက်ကားပြင်သည့် တိုလီမိုလီအိတ်ထဲမှ ပလာယာကိုနှိုက်သည်။ တိုင်နှင့်ထရံကပ်ချည်ထားသော သွပ်နန်းကြိုးအစ လက်ငါးလုံးခန့် ဖြတ်သည်။ ဘဝပေးပညာကို လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖေါ်လိုက်၏။ ဖိနပ်လေးကို လေထဲတွင် လှည့်ပတ်ကိုင် ကြည့်ချိန်၌ ကျောက်ခဲ၏မျက်နှာပြင်ဝယ် အပြုံးမိုးက နေရာအနှံ့ ရာနှုန်းပြည့် ရွာချလိုက်သည်။
“ ဖိနပ်ပြတ်တာ.. အမေ့ကိုအသိပေးလို့မဖြစ်သေးဘူး.. ကထိန်အတွက်.. အမေ့ဆီက အလှူငွေ တောင်း ရအုံး(ဦး)မှာ.. ဟုတ်တယ်.. ဖိနပ်လည်းကောင်းသွားပြီဘဲ..“
(၆)
ချဉ်ရည်ဟင်းထည့်ထားသောစတီးဇလုံသည် ညပိုင်းမှာသာလက်ဆုံစားရသော မိသားစုထမင်းဝိုင်း၏ အလယ်တွင် အခန့်သားနေရာယူလျက်။ ငရုတ်သီးနိုင်းချင်းနှင့်ငါးခြောက်ခေါင်းပြတ်ကြော်ပန်းကန်က ကပ်၍နေရာ ယူထား၏။ ထမင်းပန်းကန်ငါးချပ်က ပတ်ချာလည်ဝိုင်းရံလျက်။ ထမင်းဝိုင်းဆိုပေသည့် စားပွဲမလို။ သည်ဆယ်ပေ ပတ်လည်သည်ပင် ထမင်းစားခန်း။ ဧည့်သည်လာလျှင် ဧည့်ခန်း။ ညရောက်ပြီဆိုလျှင် အိပ်ခန်းအဖြစ် အသွင်ပြောင်း သွားရော။
“ အမေ..သားတို့ဆရာမက ကထိန်အတွက် အလှူငွေယူလာခဲ့ဖို့ မှာလိုက်တယ်.. “
ကျောက်ခဲက သူ့အမေကို မဝံ့မရဲ မော့ကြည့်ရင်း အာလုတ်သံနှင့် လှမ်းပြောသည်။
“ နင်တို့ကျောင်းကလည်းဟာ. ခဏခဏပိုက်ဆံကောက်နေတော့တာဘဲ.. ငါ့မှာရတာနဲ့ကုန်တာနဲ့ လုံးချာကို လည်နေတာ.. ဆိုက်ကားတာယာကလည်း..ဒီလကျမှ လဲလိုက်ရတယ်.. အိမ်ခန်းခလည်း ပေးရဖို့နီးပြီ.. ဆောင်းမဝင်ခင်. ဂွမ်းစောင်လေးနှစ်ထည်လောက်ဝယ်ချင်သား..မနှစ်က အေးချက်.. နင်တို့အဖေကြီးကို လည်း အနွေးထည်ထူထူလေး ဝယ်ပေးဦးမှ.. သူက အေးပြီဆို ရင်ကကြပ်ပါဘိနဲ့.. ငွေတွင်းကလည်း နက်လိုက်ပါဘိတော်..”
မလှယဉ်သည် ခိုတစ်ကောင်၏တေးသွားကို သံစဉ်မပီ ဆိုညည်းနေလျက်။ ချဉ်ရည်ဟင်းသည် ကိုမိုးထိကို နှုတ်ပိတ်စေသည်။ သံလုံး၏နားထဲတွင် သူ့မိခင်၏စကားလုံးများအစား မိချော၏အသံတို့က နေရာယူကုန်၏။ မောင် လေးအတွက် ကထိန်အလှူငွေသည် စနေမ၏အတွေးထဲတွင် ပျံ့လွင့်နေဆဲ။
ကျောက်ခဲတစ်ယောက် မျက်မှောင် ကုတ်စဉ်းစားနေရင်းမှ အလန့်တကြား အော်လိုက်တော့သည်။
“ အမေ.. ဒီမှာကြည့်စမ်း.. ပုရွက်ဆိတ်ကလေးတွေ.. ထမင်းလုံးကို.. ဝိုင်းသယ်နေလိုက်ကြတာ.. အားရ စရာကြီး.. ကျွန်တော်တို့မိသားစုလည်း.. အားလုံးဝိုင်းပြီးအလုပ်လုပ်နေကြတာပဲ..တစ်နေ့ကျ အဆင်ပြေမှာ ပေါ့ အမေရာ.. ဘာညည်းစရာလိုလို့လဲ..”
အားလုံး၏အကြည့်များက ကျောက်ခဲ၏မျက်နှာပေါ်တွင် တစ်လွှာချင်းထပ်လျက်။
“ အမေ. ဘာမှပူမနေနဲ့.. လေးတန်းအောင်ရင်.. သားအလုပ်ထွက်လုပ်မယ်.အမေ.”
ကျောက်ခဲ၏အသံသည် ဝမ်းခေါင်းထဲမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့ရာတွင် သောက လွှမ်းသောအသံ မဟုတ်သည်ကတော့ သေချာသည်။ ။
