** အေရြ႕ ***

မင္းအဂၢ (ဆင္တဲဝ)ဝတၳဳတို Zawgyi
၂၀၁၈ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ။ ျမဝတီ မဂၢဇင္း။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ ကိုမိုးထိ.တာယာေတြအသစ္လဲေပးထားတယ္.. ရိုရိုေသေသလည္းသံုးဦး.. သားႀကီးက. ျငမ္းေတြေပၚ တက္ရင္.. သတိထား..ေခ်ာ္က်ေနဦးမယ္.. သမီးက. သူမ်ားၿငိဳျငင္ေအာင္ မေနနဲ႔.. သားငယ္က စာကို ႀကိဳးစား.. ေဆာ့မေနနဲ႔.. ကဲ.. အေမသြားေတာ့မယ္.. အငယ္ေကာင္..ေက်ာင္းသြားရင္ တံခါးကို ေသခ်ာ ပိတ္ခဲ့. ၾကားလား..”
သည္ေတးသံသာသည္ သည္မိသားစုအတြက္ ေန႔ဦးခ်ီရာ အားကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ေနမည္လား။
(၁)
လမ္းတို႔၏မာယာဟုသမုတ္ေသာ္ရေကာင္း၏၊ ခ်ိုင့္ခြက္မ်ား၊ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္သံေခ်ာင္းမ်ားကို ေရွာင္ ကြင္းေမာင္းေနသည့္ကားမ်ားကို ၾကည့္မိလိုက္လွ်င္ ေရခ်ိန္လြန္ေနသူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ႏွင့္ပင္ တူေခ်သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ိဳးစံုကို အံ့ဖြယ္စီးနင္းေနၾကသူမ်ားသည္ လိုင္စင္ရခရီးၾကမ္းၿပိဳင္ပဲြကို ယွဥ္ၿပိဳင္ဆင္ႏႊဲသည္ သို႔ရွိ၏။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂံုတင္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကဆဲ။ လမ္းႏွဳတ္ခမ္းသား မ်ားသည္ကား ကလနားမ်ားဖြာလန္ႀကဲေနလ်က္။
ကိုမိုးထိသည္ ဘရိတ္အစံုကိုထိန္းလ်က္ ခ်ိဳင့္ခြက္အတြင္းသို႔ သံုးဘီးလံုးတည့္ဆင္းလိုက္၏။ ေရွ႕မွာထိုင္ေန သည့္ ထိုင္ခံုအျပင္ဘက္တင္ပါးႏွစ္ဘက္လွ်ံထြက္ေနေသာေဒၚစိန္ျမက ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ငိုက္သြားသည္။။ ေနာက္ ခံုမွာက သူ႔စားေသာက္ဆိုင္အတြက္ စံုစီနဖာဝယ္လာခဲ့သည့္ ေစ်းျခင္းေတာင္းႀကီးက သူႏွင့္နင္လားငါလား။ စပုတ္ တိုင္ျပတ္သြားမွျဖင့္။ ေဂြေခြသြားမွျဖင့္။ နဖူးျပင္တြင္လွိဳင္းေလးငါးတြန္႔ခန္႔ ဂယက္ထၿပီးေနာက္ ကိုမိုးထိသည္ ထိုင္ခံု ထက္မွ ဆတ္ခနဲၾကြလိုက္သည္။ ခါးသည္ကိုင္းၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီး ရွိသမွ်အင္အားသည္လည္း ေျခနင္းေပၚသို႔ စုပံု ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေမးရိုးမ်ားေထာင္ၿပီးတင္းသြားခ်ိန္တြင္ ဆိုကၠားသည္ လမ္းသားေပၚသို႔တက္သြား၏။ ေဒၚစိန္ျမ အတၱေဘာႀကီးသည္လည္း ယိမ္းထိုးသြားသည္။
“ ဟြန္း.. စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ..စီးခ်င္တိုင္းစီးေနလိုက္ၾကတာ. ေသနာေတြ.. ဘယ္သူကမွလဲ မဖမ္းၾက ဘူးေတာ္.. ဒီၾကားထဲ.. ၾကားကားေတြကလည္း တေမွာင့္..လြန္ကိုလြန္လြန္းတယ္..”
“ ေအာ္..အမရယ္. ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြလည္း မရွိလို႔လုပ္စားၾကတာေတြခ်ည္းပါဗ်ာ.. ဆိုးတာေတာ့ ဆိုးၾကတာေပါ့.. အခုလို ဘီးလိမ့္ခြင့္ေလးရေနၾကတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. အရင္တံုးကဆို.. ဒီပုဂံလမ္းေပၚ မွာ ဆိုကၠားေတာင္မွ လံုးဝတက္ခြင့္ေပးတာ မဟုတ္တာ.. ”
ကိုမိုးထိသည္ နဖူးျပင္တြင္တြဲခိုေနေသာ ေခၽြးသီးေလးမ်ားကို လက္ဖမိုးျဖင့္သိမ္းဆည္းၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေလး ခါထုတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ဝင္သက္ဝဝရွဴလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကလိုင္သံသည္ ညင္သာစြာထြက္ေပၚလာသည္။ ဘီးပတ္ ေရသည္လည္း သြက္လာၿပီ။ စိတ္ကူးသခ်ၤာတြင္ ကိန္းဂဏန္္းမ်ားက အစဥ္လိုက္ေနရာယူလ်က္။ အံုနာေၾကး၊ ကြမ္းယာဖိုး၊ ေထြလီကာလီစရိတ္မ်ားႏွဳတ္လိုက္လွ်င္ တစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ေသာအသျပာသည္ ေဒၚစိန္ျမဖင္ေအာက္ ရွိ ထိုင္ခံုဘဏ္တိုက္တြင္ စုစည္းမိေလာက္ၿပီ။ ‘စိန္ျမ’ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ေရာက္ၿပီ။ ျခင္းေတာင္းကို ဆိုင္တြင္းသို႔ မနိုင္မနင္းကူသယ္ေပးလိုက္၏။ က်သင့္ေငြအေပၚထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္ေသာ ငါးရာက်ပ္တန္သည္ ကိုမိုးထိ၏ လက္ထဲတြင္ ေခၽြးေစးတို႔ႏွင့္ကပ္ေနလ်က္။
(၂)
ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဒန္အိုးထဲတြင္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္သီးမွံု႔တို႔က တေဖါက္ေဖါက္ျမည္ေနသည္။ မလွယဥ္သည္ ကိုက္လန္ရြက္မ်ားကို အရိုးသင္ရင္းမွ ႏွာသီးဖ်ားမွာပြတ္တိုက္သြားေသာ ဆီေမႊးန႔ံေၾကာင့္ အရိုးသင္ ၿပီးစ ကိုက္လံရြက္မ်ားကို ဆားရည္ခြက္ထဲ ပစ္ထည့္ရင္း၊ ဆား၊ နႏြင္း၊ မန္က်ည္းသီးမွည့္ရည္ျဖင့္နယ္ထားသည့္ ဆိတ္သားတံုးမ်ားကို ဒန္အိုးထဲထည့္ေမႊလိုက္သည္။ ငရုတ္ဆံုေဆးရည္ကို ထပ္ထည့္ၿပီး အဖံုးပိတ္ႏွပ္ထားလိုက္၏။ ပဲဟင္းလည္းက်က္ၿပီ။ ငါးပိရည္တို႔စရာလည္း ျပင္ၿပီးၿပီ။ စားခါနီးမွ ကိုက္လန္ႏွင့္ပုဇြန္ေျခာက္ ေႀကာ္ရံုပင္။
“ လွယဥ္.. အေမ့ကို ေရခ်ိဳးေပးလိုက္.. ေသခ်ာတြဲေခၚ.. ၾကားလား..”
ညာဘက္တစ္ျခမ္းေလျဖတ္ေနေသာ အိမ္ရွင္၏အေမကို ထမင္းေကၽြး၊ ေဆးတိုက္၊ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲ၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပးရျခင္းေတြက အပိုဆုေတြ။ အၾကင္နာဆာေလာင္ေနသည့္ အဘြားမ်က္ဝန္းမ်ားက အေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေလစြ။
“ ဟဲ့.. တီဗြီလာၿပီး. ေငးၾကည့္မေနနဲ႕..ၾကမ္းတိုက္စရာရွိတာ..တိုက္ေလ.. “
အၾကားအာရံုႏွင့္ပင္အားမရနိုင္ဘဲ အျမင္အာရံုထိေလာဘတက္မိသည့္မိမိကိုယ္ကို မလွယဥ္ အျပစ္တင္မိ လိုက္သည္။ တီဗြီကိုေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး ပါေကးေပၚရွိေရစိုအဝတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဖိခ်လိုက္ သည္။
“ ရွပ္အက်ီၤေကာ္လံနဲ႔လည္ပင္းေတြေျပာင္ေအာင္ ေသခ်ာေလွ်ာ္.. ဘရပ္နဲ႔မတိုက္နဲ႔.. လက္နဲ႔ ပြတ္ေလၽွာ္. ၾကားလား..”
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေလွ်ာ္လိုက္၊ဖြတ္လိုက္ရသည့္ အဝတ္ေတြက မနည္းလွ။ ဘယ္ကဘယ္လို ထြက္လာသည္ မသိ။ က်ားဝတ္၊မဝတ္ အေရာင္ေသြးကအစံု။ မီးပူတိုက္ရသည္က လက္အံေသမတတ္။ တစ္ရက္ျခားေလွ်ာ္၊ တစ္ရက္ျခားတိုက္ရသည္မို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
“ အမ. မနက္က က်န္တဲ့ ၾကက္သားဟင္းေလး. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..”
“ ဘယ္လိုမွ မလုပ္နဲ႔ ဖိုးကဲကို ထမင္းနဲ႔နယ္ေကၽြးလိုက္..”
ေလွကားေျခရင္းတြင္ ဝပ္စင္းေနသည့္ဖိုးကဲက သူ႕သခင္မထံ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။ မိမိထံသို႔ ဦးတည္လာ ေတာ့မည့္ ဖိုးကဲ၏အၾကည့္ကို မလွယဥ္ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့။
ထမင္းစားပဲြေပၚကဟင္းက်န္ဖတ္ေလးမ်ားသည္ အိမ္ကကေလးသံုးေယာက္၏မ်က္ႏွာေလးမ်ားႏွင့္ အေဝး ဆံုးသို႔ ေရာက္ကုန္လ်က္။
(၃)
သဲေလးပံုးစာႏွင့္ေက်ာက္စရစ္ခဲႏွစ္ပံုးစာကို ေဂၚျပားျဖင့္သမေအာင္ေမႊလိုက္သည္။ ဘိလပ္ေျမတစ္ပံုး ထပ္ ေလာင္းၿပီးေနာက္ ထပ္ေမႊလိုက္၏။ အလယ္တြင္ခ်ိင့္ခြက္လုပ္ၿပီး ေရအနည္းငယ္ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ တတိယ အႀကိမ္ ေမႊရျပန္ၿပီ။
“ ေဟ့ေကာင္ သံလံုး.. ေဘးကိုတအားမပ်ံ႕ေစနဲ႔ကြ.. ျပန္သိမ္းၿပီးေမႊဟ..”
ပန္းရံဆရာက ပစိပစပ္မ်ားလွသည္မို႔ သံလံုးတတ္နိုင္သမွ် ဂရုစိုက္သည္။ စုပံုၿပီးသြားေသာမဆလာကို ႏွစ္ေဂၚစာေကာ္ၿပီး ဒယ္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္ရင္း ခါးေညာင္းဆန္႔လိုက္သည္။ မိေခ်ာေခါင္းေပၚသို႔ ဒယ္ကိုပင့္တင္ ေပးလိုက္၏။ ေခၽြးနံ႔ေရာေသာသနပ္ခါးနံ႔ႏွင့္အတူ မိေခ်ာပါးျပင္ေပၚတြင္ သံလံုးအၾကည့္က အလည္ေရာက္သြား သည္။ ရင္ေတာ့မခုန္မိလိုက္။ ေမႊးသည္ဟုေတာ့ ထင္မိလိုက္သည္။ ဝင္သက္တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္ရင္း သူ႔ဆရာထံ ေစြၾကည့္မိသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဟိုဘက္လွည့္ေနလို႔။
“ သံလံုးေရ.. အဲဒီ မဆလာေတြကုန္္ရင္ အုတ္ရိုးစီဖို႔ အုတ္ကူသယ္လိုက္ဦး..”
မိေခ်ာကို ကူသယ္ေပးရသည္မွာ ဘာအပန္းႀကီးသည္မွတ္လို႔။ မိေခ်ာသက္သာလွ်င္ ၿပီးေရာ။ သံလံုးသည္ မေနာ၏ဗိုလ္ေအာင္ဒင္သီခ်င္းအလိုက္ကိုပင္ ေလခၽြန္ေနလိုက္ေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ေခါက္ၿပီးတစ္ေခါက္။ သူမ်ားကိုပင့္ေပးလိုက္၊ ကိုယ္တိုင္ကူသယ္လိုက္။ ေမာေတာ့ေမာသည္ေပါ့။ သို႔ေပသည့္ မိေခ်ာ၏သနပ္ခါးလြင္ျပင္ ေပၚျဖတ္စီးသြားသည့္ ေခၽြးစီးေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ ႏွာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တမံေလးတစ္ခုေတာ့ တုတ္ေပးလိုက္ခ်င္သား။
“ ေအာင္မယ္ေလးဗ်.. “
မိေခ်ာေခါင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်လာေသာအုတ္ခဲက သံလံုး၏ဘယ္ဖက္ေျခမကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္သည္။ ေျခမထိပ္ရွိအက္ကြဲေၾကာင္းေလးမွ နီက်င္က်င္ေသြးေလး စီးထြက္လာသည္။ မိေခ်ာသည္ ေခါင္းေပၚက အုတ္ခဲထပ္ကို ေဘးဖက္သို႔ခါခ်လိုက္ၿပီး သံလံုးေျခမကို စိုးရိမ္တႀကီး ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။
“ နင္ကလည္းဟယ္.. ဂရုတစိုက္လုပ္မွေပါ့.. မွန္းစမ္း.ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားလား မသိပါဘူးဟယ္..”
မိေခ်ာအသံက နားထဲတြင္စိုသြားသကဲ့သို႔ မိေခ်ာအၾကည့္ကလည္း ရင္ထဲတြင္ဖိုသြားသည္ဟု သံလံုးထင္ လိုက္၏။ သံလံုး၏အာရံုတြင္ ဒုကၡေဝဒနာအစား သုခေဝဒနာကေနရာယူသြားၿပီ။
“ အို.. နင္ကလည္းဟယ္.. ၾကည့္ေနလိုက္တာ လြန္ပါေရာ.. “
“ မိေခ်ာရယ္..ငါေလ ခိုက္မိတာေနာက္ေတာင္က်သြားၿပီထင္တယ္..”
သံလံုးတစ္ေယာက္ ဆိုက္ထဲကအျပန္ ေန႔တြက္စရိတ္ခပ္ပါးပါးကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားေပမည့္ ခါတိုင္း ကဲ့သို႔ညွိဳးႏြမ္းဟန္က စိုးစဥ္းမွ်မျမင္ေတြ႕ရ။
(၄)
“ ဟဲ့. စေနမ..ေရွ႕မွာေစ်းဝယ္လာေနတယ္ေလ.. မျမင္ဖူးလား.. “
“ ဟုတ္. ႀကီးႀကီး.. သမီး ဒီမွာ ၾကက္သြန္အခြန္္ေတြ ဖယ္ေနလို႔.. “
ေအာ္မည့္သာေအာ္လိုက္ရသည္။ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ဖက္ေအာင္ အကင္းပါးသည့္၊ ဖင္ေပါ့သည့္၊ ကေလးမ မွန္း ေဒၚခင္ေအးသိသည္။ သူ႔အရင္ကထြက္သြားသူႏွင့္က နံ႔သာဆီႏွင့္အီး။ စေနမ သည္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ သည္မွာ အခါလည္ေက်ာ္ေရာ့မည္။ မိသားစုပံုဆက္ဆံေရးမို႔ အလုပ္လုပ္ရသည္ကို စေနမေပ်ာ္သည္။ ေလးတန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ထားေပမည့္ ေအာင္သည္ရွံုးသည္ကိုျဖင့္ ေဒၚခင္ေအးစိတ္မဝင္စား။ အလုပ္ကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္နိုင္သည္ကိုေတာ့ သေဘာက်မိသား။ တစ္ေနသာကုန္သြားေရာ တစ္ခ်က္ေလးမွ်ညည္းသံမၾကားရ။ ဆိုင္အလုပ္ သာမက မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ပါဝင္ပါလိုက္ေသး။ ဒါေၾကာင္လည္း စေနမအိမ္အျပန္မွာ တိုတိုထြာထြာေလးေတြ ေပးလိုက္ၿမဲ။
“ စေနမေရ.. သမီးေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့မယ္.. ထမင္းေကၽြးဖို႔ ျပင္ထားေတာ့.. “
စေနမ၏အၾကည့္သည္ လမ္းမေပၚအလည္ေရာက္သြားသည္။ ေဆြဇင္ဦးက ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခံုေပၚမွ ဆင္း ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပိုးလ်က္ ဆိုင္ထဲသို႔ေျပးဝင္လာသည္။ သူ႔အေမကို အားပါးတရေပြ႔ဖက္ဆဲ။
“ ေမေမ.. သမီးတို႔ ေလးတန္းေတြအတြက္ ကထိန္အလွဴေငြထည့္ဖို႔ ဆရာမ မွာလိုက္တယ္ “
စေနမ၏မ်က္ဝန္းအစံုက မီးခိုးေရာင္တို႔ျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳေနလ်က္။ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေသြးေၾကာမ်ားက ယာယီ ျပတ္ေတာက္ဆဲ။ ဦးႏွာက္သည္လည္း ဝဂၤပါလမ္းတြင္ မ်က္စိလည္ေကာင္းတံုး။ စေနမ၏ မ်က္ၾကည္လႊာတြင္ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ ႏွင္းႏွင္းေဝ၏သူ႔ဘဝ၊သူ႔ပံုရိပ္က ျပန္ေပၚေန၏။ စာသင္ခံုမွာထိုင္လ်က္ ဆရာမ စာသင္ျပ သည္ကို နားေထာင္ခ်င္သား။ ေက်ာင္းေရွ႕ကျဖတ္သြားတိုင္း ဘာကိုမွန္းမသိ၊ လြမ္းမိသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။ ‘မိန္းကေလးဘဲ.ေသစာရွင္စာတတ္ရင္ေတာ္ေရာေပါ့.’ဆိုသည့္ သူ႔အေမစကားကို ခုခ်ိန္ထိ သူနားမလည္နိုင္ေသး။ သူ႔အေမ၏စကားသည္ သူေက်ာင္းေနခ်င္ေသးသည့္ဆႏၵႏွင့္ေတာ့ တျခားစီမွန္း သူသိေနသည္။ သူ႔ေမာင္ေလးက ေတာ့ ကံေကာင္းလိမ့္မည္ဟု သူထင္ထားသည္။ သူကေယာကၤ်ားေလးကိုး။ ေသစာရွင္စာထက္ေက်ာ္ေအာင္ ထား ေပးရမည္ဟု ယံုၾကည္ထား၏။ သူ႔ေမာင္ေလးက သည္ႏွစ္ေလးတန္း။ သူ႕အတြက္ႀကိဳးစားရမည္။ သူ ေလးတန္း ေအာင္ရမည္။
“ စေနမ..အိမ္ျပန္ရင္.. ဖယ္ထားတဲ့.အာလူးနဲ႔ၾကက္သြန္ေတြ..ယူသြားလိုက္.. “
(၅)
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီ။ လာႀကိဳမည့္သူမရွိမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းဂိတ္ဝမွာ ေရွ႕ဆံုးက ေနရာ ရေအာင္ ေက်ာက္ခဲအေျပးသြားသည္။ ရင္ခြင္ထဲပိုက္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္က တိုးရင္းေဝွ႔ရင္း ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က် သြားလိုက္ေသး။ မဲြစုတ္စုတ္အိတ္မွာ ထူးၿပီးေပစရာမရွိၿပီမို႔ လက္ျဖင့္စတိသေဘာခါလိုက္သည္။။ ညာလက္ျဖင့္ ႀကိဳး ကို လြယ္သိုင္းလိုက္၏။ လြယ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ျပတ္ေနသည္မို႔ ဘယ္ဖက္လက္က အနားရသြားသည္။ ေက်ာင္း ႀကိဳစက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြကို ေကြ႔ပတ္ေရွာင္ရွားရင္း လူစီးေၾကာင္းမွာ ေမ်ာပါသြားလ်က္။
“ ဟာ..သြားၿပီ.. ဖိနပ္ျပတ္သြားၿပီ.. “
ျပတ္သြားေသာ ညာတစ္ဖက္သည္ ဝမ္းနည္းမႈလြန္ႀကိဳးကို ေက်ာက္ခဲႏွင့္အားၿပိဳင္ဆြဲေနေလရဲ႕။ ေက်ာက္ခဲ သည္ ေဘးဘီသို႔မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့လိုက္ရင္း ဘယ္ညာဖိနပ္ႏွစ္ဖက္ပူးကိုင္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ခါးေနာက္ ေက်ာ ေဘာင္းဘီၾကားသို႔ ထိုးထည့္လိုက္၏။ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ေက်ာင္းအက်ၤီအနားသားက ေက်ာက္ခဲ၏အရွက္ကို အကာအကြယ္ေပးသြားသည္။ အမ်ိဳးအမည္မတတ္တတ္သည့္ေဝဒနာကို ခံစားရသည္ထင္၏။ ေက်ာက္ခဲ မေျပး ေတာ့။ ေက်ာက္ခဲေျခေထာက္ ခဲဆြဲခံထားရၿပီထင့္။ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔အကြာတြင္ ေျမကသိုဏ္းကိုမွန္မွန္ရွုရင္း တစ္လွမ္း ခ်င္း၊ တစ္လွမ္းခ်င္း။
မနက္က သူ႔အေမခ်န္ထားသြားေသာ ထမင္းၾကမ္းခဲအား မစားအားေသး။ သူ႔အေဖ ဆိုက္ကားျပင္သည့္ တိုလီမိုလီအိတ္ထဲမွ ပလာယာကိုႏွိဳက္သည္။ တိုင္ႏွင့္ထရံကပ္ခ်ည္ထားေသာ သြပ္နန္းႀကိဳးအစ လက္ငါးလံုးခန္႔ ျဖတ္သည္။ ဘဝေပးပညာကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္၏။ ဖိနပ္ေလးကို ေလထဲတြင္ လွည့္ပတ္ကိုင္ ၾကည့္ခ်ိန္၌ ေက်ာက္ခဲ၏မ်က္ႏွာျပင္ဝယ္ အၿပံဳးမိုးက ေနရာအႏွံ႔ ရာႏွဳန္းျပည့္ ရြာခ်လိုက္သည္။
“ ဖိနပ္ျပတ္တာ.. အေမ့ကိုအသိေပးလို႔မျဖစ္ေသးဘူး.. ကထိန္အတြက္.. အေမ့ဆီက အလွဴေငြ ေတာင္း ရအံုး(ဦး)မွာ.. ဟုတ္တယ္.. ဖိနပ္လည္းေကာင္းသြားၿပီဘဲ..“
(၆)
ခ်ဥ္ရည္ဟင္းထည့္ထားေသာစတီးဇလံုသည္ ညပိုင္းမွာသာလက္ဆံုစားရေသာ မိသားစုထမင္းဝိုင္း၏ အလယ္တြင္ အခန္႔သားေနရာယူလ်က္။ ငရုတ္သီးနိုင္းခ်င္းႏွင့္ငါးေျခာက္ေခါင္းျပတ္ေၾကာ္ပန္းကန္က ကပ္၍ေနရာ ယူထား၏။ ထမင္းပန္းကန္ငါးခ်ပ္က ပတ္ခ်ာလည္ဝိုင္းရံလ်က္။ ထမင္းဝိုင္းဆိုေပသည့္ စားပြဲမလို။ သည္ဆယ္ေပ ပတ္လည္သည္ပင္ ထမင္းစားခန္း။ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဧည့္ခန္း။ ညေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိပ္ခန္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေရာ။
“ အေမ..သားတို႔ဆရာမက ကထိန္အတြက္ အလွဴေငြယူလာခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္.. “
ေက်ာက္ခဲက သူ႔အေမကို မဝံ့မရဲ ေမာ့ၾကည့္ရင္း အာလုတ္သံႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။
“ နင္တို႔ေက်ာင္းကလည္းဟာ. ခဏခဏပိုက္ဆံေကာက္ေနေတာ့တာဘဲ.. ငါ့မွာရတာနဲ႔ကုန္တာနဲ႔ လံုးခ်ာကို လည္ေနတာ.. ဆိုက္ကားတာယာကလည္း..ဒီလက်မွ လဲလိုက္ရတယ္.. အိမ္ခန္းခလည္း ေပးရဖို႔နီးၿပီ.. ေဆာင္းမဝင္ခင္. ဂြမ္းေစာင္ေလးႏွစ္ထည္ေလာက္ဝယ္ခ်င္သား..မႏွစ္က ေအးခ်က္.. နင္တို႔အေဖႀကီးကို လည္း အေႏြးထည္ထူထူေလး ဝယ္ေပးဦးမွ.. သူက ေအးၿပီဆို ရင္ကၾကပ္ပါဘိနဲ႔.. ေငြတြင္းကလည္း နက္လိုက္ပါဘိေတာ္..”
မလွယဥ္သည္ ခိုတစ္ေကာင္၏ေတးသြားကို သံစဥ္မပီ ဆိုညည္းေနလ်က္။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းသည္ ကိုမိုးထိကို ႏွဳတ္ပိတ္ေစသည္။ သံလံုး၏နားထဲတြင္ သူ႔မိခင္၏စကားလံုးမ်ားအစား မိေခ်ာ၏အသံတို႔က ေနရာယူကုန္၏။ ေမာင္ ေလးအတြက္ ကထိန္အလွဴေငြသည္ စေနမ၏အေတြးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ။
ေက်ာက္ခဲတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္စဥ္းစားေနရင္းမွ အလန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။
“ အေမ.. ဒီမွာၾကည့္စမ္း.. ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ.. ထမင္းလံုးကို.. ဝိုင္းသယ္ေနလိုက္ၾကတာ.. အားရ စရာႀကီး.. ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း.. အားလံုးဝိုင္းၿပီးအလုပ္လုပ္ေနၾကတာပဲ..တစ္ေန႔က် အဆင္ေျပမွာ ေပါ့ အေမရာ.. ဘာညည္းစရာလိုလို႔လဲ..”
အားလံုး၏အၾကည့္မ်ားက ေက်ာက္ခဲ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တစ္လႊာခ်င္းထပ္လ်က္။
“ အေမ. ဘာမွပူမေနနဲ႔.. ေလးတန္းေအာင္ရင္.. သားအလုပ္ထြက္လုပ္မယ္.အေမ.”
ေက်ာက္ခဲ၏အသံသည္ ဝမ္းေခါင္းထဲမွ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႕ရာတြင္ ေသာက လႊမ္းေသာအသံ မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ။