မ်က္ရည္ႏွင္းမႈန္ၾကားက သံေယာဇဥ္ႀကိဳး

(ဝတၳဳရွည္) (Zaw Gyi)
ဆင္တဲဝျမတ္မင္း
မေဟသီမဂၢဇင္း (၂၀၁၇ခုႏွစ္၊ မတ္လ)

 

ဆရာ . . . .

          ဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆရာပါမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ေတြ အရမ္းဝမ္းသာေနမိတယ္ဆရာ။ မႏွစ္တုန္းက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ မပါဘဲ ဒီႏွစ္ကန္ေတာ့ပြဲက်မွပါမယ္ဆိုလို႔ အံ့လည္းအံ့ၾသမိတာပါဆရာ။

          မႏွစ္တုန္းက ဆရာပါမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမၽွာ္ႀကီးေမၽွာ္ခဲ့ၾကတာ။ တကယ္ေရာက္လာေတာ့ တြဲဖက္ဆရာထဲက ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ဆရာဦးတင္‌့လြင္နဲ႔ ဆရာမေဒၚၾကည္ၾကည္ျမင္‌့၊ ဆရာနဲ႔ဆရာ ဦးေက်ာ္ျမင္‌့လည္း ပါမလာဘူး။

          ေဘာ္တြင္းတြဲဖက္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းသင္ခဲ့တဲ့ဆရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ဆရာ။ ဒါေပမဲ့ ၉ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္းမွာ တန္းပိုင္တာဝန္ပါယူၿပီး၊ ဘာသာရပ္ခပ္မ်ားမ်ားကို အခ်ိန္ျပည္‌့နဲ႔ ႏွစ္ၾကာၾကာသင္ခဲ့တာက ဆရာရယ္၊ ဆရာဦးတင္‌့လြင္ရယ္၊ ဆရာဦးေက်ာ္ျမင္‌့ရယ္ပါ။

          မႏွစ္ကဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ေဘာ္တြင္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား/သူအားလုံး ဆရာကန္ေတာ့ ပြဲအတြက္ အလႉေငြထည္‌့ၾကတာေပါ့ဆရာ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမတိုင္ခင္ကတည္းက အခမ္းအနားျပင္သူကျပင္၊ စားဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ျပင္သူကျပင္၊ တည္းခိုရိပ္သာေတြမွာ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေစာင္ေတြျပင္သူကျပင္နဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြဝိုင္းလုပ္ၾကတာေပါ့ဆရာရယ္။ ဒါေပမဲ့  . . .  ကန္ေတာ့ပြဲကို ဟိုးအရင္တုန္းက ေဘာ္တြင္း ေက်ာင္းအလယ္တန္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြပဲ အမ်ားဆုံးေရာက္လာၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြဲဖက္မွာ သင္ခဲ့တဲ့ဆရာေတြပါမလာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ပ်က္သြားတာအမွန္ပဲဆရာ။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက တြဲဖက္မွာ အခ်ိန္ျပည္‌့သင္ခဲ့တဲ့ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္ပိုင္း သင္ခဲ့တဲ့ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေၾကာက္ခ်စ္ရိုေသေလးစားၿပီးသားပါဆရာ။

          ဒါေပမဲ့ တြဲဖက္ဆရာေတြထဲမွာ    ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာ့ကိုပိုၿပီး ခင္မင္မိတယ္ဆရာ။ ပိုၿပီးေလးစားမိ တယ္ဆရာ။ ျမန္မာစာဆရာမို႔ အသင္အျပေကာင္းလို႔၊ အေဟာအေျပာေကာင္းလို႔၊ ပုံတိုပတ္စေျပာတတ္လို႔ဆိုတာ ေတြခ်ည္းေၾကာင္‌့တင္မဟုတ္ဘူးဆရာ။ ေဘာ္တြင္းမွာအရာရွိနဲ႔ သာမန္မိုင္းသမားဆိုၿပီး လူတန္းစား ၂ မ်ိဳး ကြဲေန တဲ့ ေဒသက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အခ်ိဳ႕ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အရာရွိသားသမီးေတြကို တန္းခန္းထဲမွာ အေရးလုပ္ ေဆးသုတ္ဆက္ဆံၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မိုင္းႂကြက္သားသမီးေတြက်ေတာ့ ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ၊ ရွိေလတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ပဲ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာကေတာ့. . . . တန္းခန္းထဲမွာ တစ္ေျပးညီသင္ၾကား၊ တစ္ေျပးညီ ေစတနာထား၊ တစ္ေျပးညီဆက္ဆံတာေတြ႕ရေတာ့ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ဆရာ့ကို သေဘာက်တာ အဆန္းလား၊ ေလးစားတာ အဆန္းလား၊ ၾကည္ညိဳတာအဆန္းလား ဆရာ။

          ဒါေၾကာင္‌့ ေျပာတာေပါ့၊ ေဘာ္တြင္းမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ တြဲဖက္အထက္တန္းဆရာ/မေတြထဲမွာ ဆရာ့ကိုပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့. . . ကိုယ္ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ပါမလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တင္မကဘူး၊ ေဘာ္တြင္းတြဲဖက္ေက်ာင္းသား/သူ ေတြ အရမ္းဝမ္းနည္းသြားတယ္လို႔ေျပာရင္ ယုံမလားမသိဘူး ဆရာ။

          ဆရာ . . . ဒီေန႔လယ္ ၂ နာရီခြဲေလာက္ထင္တယ္ ဆရာ၊  VIP Rest House မွာ ဆရာတို႔ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို မနက္ျဖန္ ေန႔လည္စာခ်က္ဖို႔ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြ ေက်ာင္းကုန္းေပၚ သယ္ပိုးေနတုန္း၊ ဝပ္ေရွာ့က မင္းနိုင္လာေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္အားဝမ္းသာသြားတယ္ ဆရာ။ မနက္ကတည္းက ရပ္ေဝးက ဆရာ/မေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့မယ့္ ေက်ာင္းသား/သူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ေနတဲ့သတင္းေၾကာင္‌့ ေဘာ္တြင္းတစ္တြင္းလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လို႔ေပါ့။ဆရာမႀကီးေဒၚသန္းစိန္နဲ႔ မိုင္းခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးညီတို႔လည္း ေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့။ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္ခ်စ္၊ ဦးခ်စ္လြန္း၊ ဦးတင္‌့လြင္၊ဦးေအာင္ညႊန္႔၊ ဦးေအာင္ေရႊနဲ႔ ဆရာမေဒၚခါးရာ၊ ေဒၚနန္းခမ္းလွ၊ ေဒၚဝါဝါလွ၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္ျမင္‌့၊ ေဒၚေမစန္းၿမိဳင္တို႔လည္း VIP ရိပ္သာမွာေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့။

          ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ . . .  ဆရာနဲ႔ေတြ႕ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရဘူးဆရာ။ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ပစၥည္းေတြ သယ္တာ ကလည္း ခုခ်ိန္ထိ မၿပီးေသးဘူး။ ဆရာေရာက္ေနတဲ့ VIP  ကို သြားေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ဆိုကာမွ ပစၥည္းေတြ သယ္တာ က မၿပီးနိုင္ဘူး၊ ေမွာင္လာတဲ့အထိ ဆရာမဆီမေရာက္နိုင္ေသးဘူးဆရာ။

          “ ငါ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဆရာက ဟိုးအရင္တန္းခန္းထဲကလို ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးမဟုတ္ဘူးကြ၊ ဝၿပီးခန္႔ေနတာ။ I Max အေႏြးထည္နဲ႔၊ စတိုင္ေဘာင္းဘီအနက္နဲ႔၊ ေဘးလြယ္အိတ္အနက္နဲ႔။ ကိုရီးယားမင္းသား က် ေနတာပဲ။ ငါနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ . . . ဆရာကျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္တယ္ကြ။ ဆရာေရာက္သံၾကားလို႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ ညိဳညိဳ၊ ျဖဴျဖဴျမင္‌့၊ ေဌးေဌးျမင္‌့၊ ျပဳံးျပဳံးစံ၊ ဆန္းဆန္းနိုင္နဲ႔ဆရာတို႔ စကားေျပာသံေတြက VIP မွာ ညံပြက္ေနတာပဲ။  ငါ့ကို ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ၊ မင္းက အိုယန္ဟိုင္တဲ့၊ ေဘာ္တြင္းက အိုယန္ဟိုင္တဲ့၊ မင္းအေၾကာင္းဝတၳဳေရးရဦးမယ္တဲ့၊ မင္းေကာ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ၿပီးလား ’’

          ေဘာ္တြင္း အလုပ္သမားသမဂၢအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မို႔၊ အိုယန္ဟိုင္နဲ႔ အႏွိုင္းခံရတဲ့ျမင္‌့ဦးကလည္း ဆရာေရာက္ေၾကာင္းေျပာျပရင္း ေမးေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းယမ္းျပလိုက္တယ္ဆရာ။

          VIP မွာ ဆရာ/မေတြ ျပည္‌့ေနလို႔ ႐ုံးႀကီးေနာက္က ဦးအုန္းျမင္‌့သိန္း ေနသြားတဲ့အိမ္ေဟာင္းမွာ ခြဲတည္းရသတဲ့။ ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာအခန္းေတြလည္း ျပည္‌့ကုန္ၿပီတဲ့။ ေကာင္စီ႐ုံးနားက ဦးၿမိဳင္ေနသြားတဲ့အိမ္လည္း ဧည္‌့သည္ေတြထားေပးရသတဲ့။ ဆရာတို႔လည္း ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာတဲ့။ သတင္းေတြ . . . သတင္းေတြ။ ဆရာရယ္  . . . တြဲဖက္ေက်ာင္းသား/သူတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားကထြက္လာတဲ့ စကားသံလွိုင္းဟာ ‌ျေမာက္ျပန္ေလနဲ႔အတူ ဆရာရဲ့ နာမည္ေတြပဲ ေဘာ္တြင္းေက်ာက္ျပဳတ္လမ္းမႀကီးေပၚမွာလြင္‌့ပ်ံေနတယ္ဆရာ။

          ေက်ာင္းကုန္းေပၚ ပစၥည္းေတြသယ္ေပးၿပီးျပန္ေတာ့၊ ထင္းေတြပါတိုက္ေပးေနရေတာ့  . . . ကၽြန္ေတာ့္ ကားလည္း မနားရေတာ့ဘူးဆရာ။ ဝပ္ေရွာ့က ဦးေအာင္ထြန္းလည္း ဆရာေတြဆီ ေျပးလိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚက ခန္းမဆီေျပးလိုက္၊ ခ်က္မယ့္ေနရာေျပးလိုက္နဲ႔ မနားမေနေပါ့ဆရာရယ္။ နက္ျဖန္က်င္းပမယ္‌့အခမ္းအနားကို ဟာကြက္မရွိေစခ်င္လို႔ေနမွာေပါ့ဆရာရယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေန႔တဲ့ မိုင္းခ်ဳပ္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္နဲ႔ ဦးေအာင္ထြန္းတို႔လည္း ပြဲကို လွလွ ပပျဖစ္ဖို႔ မနားတမ္း လႈပ္ရွားေနၾကတာေပါ့ဆရာ။

          ဆရာေတြအတြက္ ညေနစာကို VIP ရိပ္သာမွာ စီစဥ္ထားေပမယ့္၊ တခ်ဳိ့ကလည္း နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးေတြ၊ တပည္‌့ေတြရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ဆီသြားလည္ၾက၊ သြားစားၾကတာေပါ့ဆရာ။ ေက်ာင္းကုန္းေပၚထင္းေတြပို႔ၿပီးလို႔ ဆရာရွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာဆီ ကားေမာင္းလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမာသြားတယ္ဆရာ။      ဆရာမရွိဘူးတဲ့။ ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ ဝင္းၾကည္က ဆီးေျပာတယ္။ သူတို႔လည္း ဆရာနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ေစာင္‌့ေနတာတဲ့။ ကုလားကုန္းက ဦးသိန္းထြန္းသိန္းအိမ္သြားလည္သတဲ့။ ဪ . . . ဆရာက စာသမားဆိုေတာ့ စာေပေဘာ္ဒါအိမ္ကို သြားလည္တာေနမွာေပါ့။

          ဆရာနဲ႔ေတြ႕ကိုေတြ႕မယ္ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ဆရာျပန္အလာကို ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာ ဇြဲနပဲနဲ႔ေစာင္‌့ေန တုန္း စာတိုက္ကို ေအာင္ေဌးကလွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ မိုင္းခ်ဳပ္ႀကီးက မင္းကိုရွာေနသတဲ့။ သူဆီလာေတြ႕ပါတဲ့။ အင္း . . . ဆရာနဲ႔ေတြ႕ေအာင္ေစာင္‌့ပါတယ္ဆိုမွ မိုင္းခ်ဳပ္ကတစ္ေမွာင္‌့။ ဘာကိစၥရွိလို႔ပါလိမ့္။ ေအးေလ ဒီည ဆရာနဲ႔မေတြ႕ရလည္း နက္ျဖန္ကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့မယ္။ ခန္းမထဲမွာ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ မိုင္းခ်ဳပ္ဦးခင္ေမာင္ကို ရွာပုံေတာ္ဖြင္‌့ရျပန္တာေပါ့ဆရာရယ္။     

          ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ . . . မိုင္းခ်ပ္ ဦးခင္ေမာင္ကို ႐ုံးႀကီးနားက မိုင္းခ်ဳပ္အိမ္ေဟာင္းမွာ သြားေတြ႕တယ္။ မိုင္းခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးညီနဲ႔ ဆရာမႀကီးေဒၚသန္းစိန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက မိုင္းခ်ဳပ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္တုန္းက ေနခဲ့တဲ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ အလြမ္းေျပတည္းခိုခ်င္တယ္ဆိုလို႔၊ အခုဆရာမႀကီးတို႔ကို ဒီအိမ္ႀကီးမွာ မိုင္းခ်ဳပ္ဦးခင္ေမာင္က စီစဥ္ေပးထားတာပါဆရာ။

          ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း . . .မိုင္းခ်ဳပ္ဦးခင္ေမာင္ ဆီးေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင္‌့ ရင္ဝကို ေျခေထာက္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္ဆရာ။ မနက္ျဖန္ မိုင္းခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာညီသြားခ်င္တဲ့ေန ရာေတြဆီ ေဘာ္တြင္းတစ္တြင္းလုံးကို မင္းလိုက္ပို႔ေပးလိုက္တဲ့။ အခု . . . ကားႀကံ့ခိုင္ေရးသြားလုပ္ထားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုင္းခ်ဳပ္ေဟာင္းအိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းလာၿပီး ကားႀကံ့ခိုင္ေရးသြားလုပ္ဖို႔ စက္မႈဘက္ ေျပးလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ လြဲျပန္ၿပီေပါ့ဆရာရယ္။

          မနက္ ဆရာညီကို လိုက္ပို႔ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ေက်ာင္းကုန္းေပၚေရာက္ေနတယ္ ဆရာ။ ၁၄ ရာစုကတည္းက ေဘာ္တြင္းမိုင္းကို ဆီမီးခြက္ေလးေတြနဲ႔ သတၱဳတူးခဲ့ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေတြ ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ဘုံေက်ာင္းနဲ႔ သီရိမဂၤလာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနေတာ့လည္း၊ ခုခ်ိန္ဆိုဆရာ/မ ေတြကို ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ၊ အခ်ိဳပြဲေတြနဲ႔ ဧည္‌့ခံေနၾကေရာေပါ့။ ရန္နိုင္ေကြ႕ရပ္ကြက္၊ အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕နားက နန္႔ပန္ယြန္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးဖို႔ေဆာက္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းတ႐ုတ္တံတား(ဘိလပ္‌ျေမမပါဘဲ ေက်ာက္တုံးေတြ ခ်ည္းစီထား)ကို သြားၾကည္‌့ေတာ့လည္း၊ ခုခ်ိန္ဆို . . . ဆရာ/မေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႔ မႏၲေလးက ဆရာဦးကိုကိုႀကီးနဲ႔ တြဲဖက္ေက်ာင္းသားေဟာင္း ညီညီထြန္းတို႔က ကန္ေတာ့ခ်ိဳးကို ေရွ႕ကတိုင္ေပးေနေရာေပါ့။ ေပေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္နက္တဲ့‌ျေမေအာက္ကို လူအတင္အခ်၊ သစ္သားအတင္အခ် လုပ္တဲ့ဂိတ္ႀကီး(မာမီယံရွပ္)၊( ‌ျေမေအာက္ သတၱဳတြင္းထဲဆင္းတဲ့ ဓာတ္ေလွကားစင္ႀကီး)ဆီ ေရာက္ေတာ့လည္း၊ ခုခ်ိန္ဆို . . . အခမ္းအနားမႉးလုပ္တဲ့ ဒင္နိုး ကဆုံးမၾသဝါဒစကား ႁမြက္ၾကားေပးဖို႔ ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း ဆရာမႀကီးေဒၚသန္းစိန္ကို ဖိတ္ေခၚေနေရာေပါ့. . .။

          ဆရာညီသြားခ်င္တဲ့ အထက္ေရကန္ႀကီး၊ ေဘာ္တြင္းသတၱဳသန္႔စင္စက္႐ုံ၊ Open Pit (‌ျေမေပၚဟင္း လင္းပြင္‌့ သတၱဳတြင္း)ကေန၊ ေအာက္ဘက္ဆင္းလာၿပီး၊ ေအာင္သိဒိၶရပ္ကြက္က ေဘာ္လုံးကြင္းဆီဆင္းလာေတာ့၊ မဂၤလာေကြ႕တံတားနားထိပ္အေရာက္မွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြက ေက်ာင္းကုန္းေပၚ ကတစ္ဆင္‌့၊ ေရတမာပင္ႀကီးကတစ္ဆင္‌့၊ သံလမ္းေပၚကတစ္ဆင္‌့၊ မဂၤလာေကြ႕တံတားေပၚက တစ္ဆင္‌့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေလးထဲထိေျပးဝင္လာေတာ့ . . . ခန္းမထဲ ဝင္ထိုင္ခြင္‌့မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္‌့ရင္ထဲ ေဆြးေဆြးျမည္‌့ ျမည္‌့ႀကီး ခံစားေနရတယ္ ဆရာရယ္။   

          ဒါေပမဲ့ . . . ညေန ၃ နာရီခြဲ ဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲအခမ္းအနားၿပီးဆုံးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း၊ ဆရာညီကို မိုင္းခ်ဳပ္အိမ္ေဟာင္းဆီျပန္ပို႔၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ က်င္းပတဲ့စာသင္ေက်ာင္းကုန္းဆီ အျမန္ေမာင္းလာခဲ့ တယ္ဆရာ။ မဂၤလာေကြ႕တံတားထိပ္ေရာက္ေတာ့ . . . ကန္ေတာ့ပြဲၿပီးဆုံးလို႔ ဆင္းလာတဲ့လူအုပ္ႀကီးက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ေနာက္‌ျေပာင္သံ၊ လမ္းေလၽွာက္သံ၊ ေဆာင္းေဘာက္ကေန ထြက္ေပၚ လာတဲ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ့  အသီးတစ္ရာအညႇာတစ္ခု သီခ်င္းသံေတြက စာသင္ေက်ာင္းကုန္းေပၚမွာ၊ သံလမ္း ေပၚမွာ၊ နမ့္ပန္ယြန္းေခ်ာင္းေပၚက တံတားေလးေပၚမွာ လြင္‌့ပ်ံ႕ေနတာေပါ့ဆရာရယ္။

          ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းကုန္းေပၚက ၿပိဳဆင္းလာေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို အတင္းတိုးေဝွ႕ျဖတ္သန္း                                                                                                                                                                         ေရွာင္ကြင္းသြားေနတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္‌့ျမင္‌့သန္းနဲ႔ေတြ႕မွ ‌ျေခလွမ္းေတြ တန္႔သြားတယ္။ မတန္႔လို႔မရေတာ့ဘူး ဆရာ။ ျမင္‌့ျမင္‌့သန္းကေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ရန္ေထာင္ေတာ့တာကိုးဆရာရဲ့။

          “နင္ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ၊ ဆရာက နင့္ကိုေမးေနတယ္”

          “ ငါကားေမာင္းေနရလို႔ ကန္ေတာ့ပြဲမတက္ျဖစ္တာပါဟာ။ နင္တို႔ေကာ ဆရာနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ၾက ေသးလား . . .”

          “ ေအာင္မယ္ေလးေလး၊ ေျပာတာေတာ့မ‌ျေပာပါနဲ႔။ ဆရာ့ကို ဟိုလူကေျပာ၊ ဒီလူကေျပာ၊ ဆရာ့ေခါင္း ဟိုလွည္‌့ဒီလွည္‌့နဲ႔ သနားစရာဟယ္။ Assembly ကြင္းထဲမွာ ဆရာနဲ႔ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ေစာင္‌့ေနရတာမ်ားအၾကာႀကီး။ ခင္လဲ့ဝင္း လည္း ဓာတ္ပုံမနားတမ္း ရိုက္ေနရတယ္။ မုန္ေတာင္လည္းမွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယိုရိုက္ေနရတယ္။ တစ္ကြင္းလုံး . . .ဆရာ့ပုံေတြခ်ည္းပဲ . . .”

          “ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ဆရာကေသြးႀကီးသြားၿပီလား၊ အရင္ကလို ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိေသးရဲ့လား. . .”

          “တို႔ ဆရာက ဘာမွမေျပာင္းဘူး။ နည္းနည္းဝလာတာကလြဲၿပီး အရင္ကလိုပဲ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ၊ ေျပာျပဦးမယ္။ ေက်ာင္းေလွကားကေန ဆရာတက္လာေတာ့ ေရတမာပင္ႀကီးေအာက္ကေန ေစာင္‌့ေနတဲ့ တို႔တြဲဖက္ေက်ာင္းသား/သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ဟာ။ ခင္စႏၵာဦးတို႔၊ မအိတို႔၊ ဇင္မိုးလွိုင္တို႔၊ ေက်ာ္မင္းဦးတို႔၊ သိန္းသိန္းေအးတို႔၊ ညႊန္႔ညႊန္႔သန္းတို႔၊ မဝင္းျမင္‌့တို႔၊ က်ားစခန္း က သိန္းေမတို႔၊ မိုးေက်ာ္တို႔၊ . . . ဟာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၉ တန္း ထရံေဆာင္နားေရာက္ခါနီး ထိပ္ဆုံးေလွကားနားလည္းေရာက္ေရာ။ တို႔တစ္ဖြဲ႕လုံး တိုင္ပင္မထားပါဘဲ၊ ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္းကို ဝိုင္းၿပီးေအာ္ဆိုလိုက္ၾကတာ၊ “ မည္းမည္းမည္းမည္းနဲ႔ ထရံမွာနား “ လို႔လည္းစလိုက္ေရာ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆရာက “ေလာက္ေလးကို နင္မေၾကာက္လား . . .  ” ဆိုၿပီး ျပန္လည္းဆိုလိုက္ ေရာ၊ ေနာက္ဆုံးကဗ်ာတစ္ေၾကာင္း “ ပ်ံဟဲ့က်ီးကန္း . . . “ ဆိုၿပီး ဆရာေရာ၊ ငါတို႔ေရာ ဝိုင္းဆိုလိုက္တဲ့အသံက ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြကေန၊ ေဘးကေဘာ္တြင္း၊ ေတာင္တကုံးေတြေပၚထိ လၽွံတက္သြားတယ္ဟာ။ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ ေလာက္က သင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းထဲက ကာရံမွား၊ အခ်ိဳးမွားကဗ်ာနမူနာကို ခုခ်ိန္ထိ အလြတ္ရေနၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲဟယ္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းတယ္ဟာ။ တို႔တြဲဖက္ေက်ာင္းသား/သူအားလုံး ဆရာနဲ႔အတူ ျပဳံးၾက၊ ရယ္ၾက၊ စကားေျပာၾကနဲ႔၊ ဟိုး . . .လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲဟာ။ တို႔လည္းျပန္ငယ္ သြား။  ဆရာလည္းျပန္ငယ္သြားသလိုပဲဟာ။ နင္ရွိရင္လည္း တစ္အားကိုေပ်ာ္မွာ သိလား။ ကဲ ငါသြားေတာ့မယ္။”

          ျမင္‌့ျမင္‌့သန္းစကားနားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မင္တက္ေနမိတယ္ဆရာ။ သူဘယ္ခ်ိန္ထြက္သြားမွန္း မသိလိုက္ခင္၊ ကၽြန္ေတာ္‌့လက္ကို ဖ်က္ကနဲလာဆြဲတဲ့ သန္းေဇာ္ေရာက္လာမွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္ဆရာ။

          “ ဟာ ဒီကေန႔ ဆရာကန္ေတာ့ပဲ့မွာ ဆရာႀကီး/မႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းသားႀကီး/သူႀကီးေတြ ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ တို႔ဆရာေျပာတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ကိုယ္ငါးခ်ဥ္မို႔ခ်ဥ္တယ္လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ငါးခ်ဥ္ကလည္း တကယ္ခ်ဥ္တာကိုး။ ဘာတဲ့ နမၼတူၿမိဳ႕ႀကီးေရာက္ဖို႔ ေဘာ္တြင္းကေန ကားရထားစီးသြားရ သလိုပဲ။ အထကဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္၊ တြဲဖက္ဆရာ/မေတြက ကားရထားႀကီးလိုပဲ၊ ေစတနာေရွ႕ထားၿပီး ေရွ႕ေျပးေမာင္း ႏွင္သင္ၾကားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔သာ ေစတနာထားၿပီး သင္ေပးတဲ့ တြဲဖက္ဆရာ/မေတြ မရွိခဲ့ဖူး ဆိုရင္ ေဘာ္တြင္းအထက ေက်ာင္းႀကီးဆိုတာျဖစ္လာစရာ လုံးဝမရွိဘူးတဲ့။ မွန္လိုက္တဲ့စကား။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရိုးဂုဏ္ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ “ တပည္‌့မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ၊ ပီတိကိုစား၊ အားရွိပါ၏၊” ဆိုတဲ့ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာေရွ႕ထားၿပီး သင္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာ/မေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကဗ်ာေလးကို အသံေနအသံထားနဲ႔ ရြတ္သြားတာမ်ား ေကာင္းမွေကာင္းပဲကြာ . . .”

          ဆရာသတင္းေတြကေတာ့ ေမႊးၿပီးရင္းေမႊးေပါ့ဆရာ။      အခု ဆရာဘယ္မွာလဲ၊ ခန္းမထဲမွာလား၊ ငါ ဆရာနဲ႔ တစ္ခါမွ မေတြ႕ရေသးဘူးလို႔ သိန္းေဇာ္ကို ေမးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပက္လက္လန္သြားျပန္ တယ္ဆရာ။ ေဘာ္တြင္းသတၱဳတြင္း ႏွစ္တစ္ရာျပည္‌့ စာေစာင္ထုတ္ေဝဖို႔ ခန္းမထဲမွာအစည္းအေဝးလုပ္ေန တယ္တဲ့။ ဟုတ္သားပဲ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၄ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ကမၻာမွာ ဒုတိယအႀကီးဆုံး ေဘာ္တြင္း မိုင္းႀကီးရဲ့သက္တမ္းဟာ ႏွစ္တစ္ရာျပည္‌့ၿပီမဟုတ္လား။ ဆရာနဲ႔မေတြ႕ရျပန္ဘူးေပါ့ ဆရာရယ္။        

          စိတ္မသာမယာနဲ႔ ကားဆီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တံတားထိပ္မွာ မဂၤလာေကြ႕က ဝင္းၾကည္နဲ႔ ေအာင္သေျပကုန္းက ႏြယ္ႏြယ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့ကိုရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္ ဆရာ။

          “ ဒီေန႔ ခန္းမထဲမွာ နင့္ကိုမျမင္သလိုဘဲ၊ ေနာင္ဆုံးတန္းမွာလား၊ ဟင္. . . .”

          ႏြယ္ႏြယ္အေမးမဆုံးခင္ “ ဒီေကာင္ကန္႔ေတာ့ပြဲ ေရွာင္ေနတာေနမွာဟဲ့၊ ဆရာေတြကို မကန္ေတာ့ခ်င္ လို႔ေနမွာ . . .” ဆိုၿပီး ဝင္းၾကည္ကပါ ဝိုင္းအျပင္တင္ၾကတယ္ ဆရာ။

          “ ငါ . . . ဆရာ/မေတြကို ခန္းမထဲမွာ ကန္႔ေတာ့ခ်င္တာပါ။ အထူးသျဖင္‌့ ျမန္မာစာသင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို ပိုကန္ေတာ့ခ်င္တာ။ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ခုခ်ိန္ထိငါ ,. . . ဆရာနဲ႔ မေတြ႕ရေသးဘူး၊ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ဆရာညီကို ေဘာ္တြင္းအႏွံ့လိုက္ပို႔ေနရတာ။ ငါက ကံမေကာင္းပါဘူးဟာ, . . . ”      

          “ ငါ နဲ႔ ဝင္းၾကည္ က ဆရာ့ကို ၂ ခါေတာင္ ကန္ေတာ့ၿပီးၿပီ။ ခန္းမထဲမွာ တစ္ခါ၊ မေန႔ညက ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာ လုံခ်ည္တစ္ထည္စီရယ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ လက္ဖက္စိုရယ္ သြားကန္ေတာ့ခဲ့ေသးတယ္၊ ဆရာက လက္ဖက္သုတ္တစ္အားႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား . . . .”

          ႏြယ္ႏြယ့္စကားဆုံးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ လွပ္ခနဲေပ်ာ္သြားၿပီး၊ သူတို႔ကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ကားေပၚ ေျပးတက္ခဲ့တယ္ ဆရာ။ ဝင္းၾကည္နဲ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ကေတာ့ အံ့ၾသတဲ့အၾကည္‌့ေတြ႕နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ ထင္တယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အထက္ပိုင္းရက္ကြက္ဆီ ကားေမာင္းတက္ခဲ့တယ္ ဆရာ။

          ေဘာ္တြင္း “ နမ့္ပန္ယြန္း” ေခ်ာင္းေဘးက ေက်ာက္ျပဳတ္လမ္းမေပၚမွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲျပန္ ဆရာ/မေတြ၊ ေက်ာင္းသား/သူေတြနဲ႔မို႔၊ ကားကို ထိန္းၿပီးေမာင္းလာခဲ့ရတယ္ဆရာ။ ေစ်းကြင္းထဲေရာက္ေတာ့   Hi Ace ကားေလးရပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။   ဆရာ/မေတြ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ုံ၊ဇာတ္႐ုံႀကီး၊ ေစ်းတန္း ကြင္းေလးကို အလြမ္းေျပၾကည္‌့ရႈ႔ေနတယ္ထင္တယ္ ဆရာ။ ကားေဘးလွမ္းၾကည္‌့ေတာ့ ငမိုး။ က်ားစခန္းက တင္ေအာင္မိုး။ အတန္းထဲမွာ ဆရာနာမည္ေပးထားတဲ့ လူဆိုး။ ဒီလူဆိုးက လားရွိုးမွာခ်မ္းသာေနၿပီဆရာ။ ဇိမ့္ခံကား ၂ စီးနဲ႔ ကုန္တင္ကားႀကီး ၂ စီးပိုင္ေနၿပီဆရာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေဘာ္တြင္းကမဲတူရဲ့ကားနဲ႔ ကိုထြန္းျမင္‌့ ရဲ့ ကားေလးေတြလည္းရပ္လို႔။ ကားနဲ႔မနီးမေဝးမွာ ဦးရဲထြန္း၊ ဦးဟန္ေအး၊ ကိုေက်ာ္ေထြး၊ နမ္‌့ဆန္မွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ ကိုမင္းနိုင္တို႔ကို ေတြ႕ေနရတယ္ဆရာ။က်ားစခန္းက ကိုထြန္းျမင္‌့နဲ႔ ငမိုးတို႔ညီအစ္ကိုေတြ က သူတို႔ကားေတြနဲ႔ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလာသူေတြကို လားရွိုး-ေဘာ္တြင္း ကူသယ္ေခါက္သယ္ ႀကိဳ/ပို႔ ေပးေနတာ ေပါ့ဆရာ။

          ဆရာ ဒီညႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာ ဆရာေတြနဲ႔ေက်ာင္းသာေတြ မိတ္ဆုံစားပြဲကို Hof Pop စီစဥ္ထားတယ္ ဆရာ။ ေန႔လည္ကတည္းက ကိုစီက်န္းတို႔အဖြဲ႕ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီဆရာ။ ဒီပြဲမွာေတာ့ ဆရာရွိကိုရွိေနမွာ မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာႀကီးကို ေတြ႕ရေတာ့မွာပါ။  ေတြ႕မွ ဆရာ့ကို အားရပါးရကန္ေတာ့ မယ္ဆရာ။ လက္ခ်ည္းသက္သက္ မကန္ေတာ့ဘူးဆရာ။ ဆရာ့အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္‌ ျေခာက္နဲ႔ ကန္ေတာ့မယ္ဆရာ။

          ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ လက္ဖက္စိုနဲ႔ လက္ဖက္ေျခာက္ ဝယ္ဖို႔ ေအာင္းခ်မ္းသာဆီ ကားကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းခဲ့တယ္ ဆရာ။ အထက္ကုန္းကိုသြားတဲ့ ေက်ာက္ျပဳတ္လမ္း တစ္ေလၽွာက္မွာလည္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ျပန္လူေတြ ေတြ႕ရတုန္းပဲဆရာ။ ညစာစားပြဲၿပီး သြားတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ဆရာ့အခန္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း၊ ဆရာ့ရဲ့အဆုံးအမ စကားေတြၾကားနာရင္း၊ ျပန္ခါနီးမွာ ဆရာ့ကို အဲ့ဒီလက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ကန္ေတာ့မယ္ဆရာ။

          မာမီယံရွပ္(ဂိတ္ႀကီး)ရဲ့ အေပၚနားေရာက္ေတာ့ ျမင့္ေအာင္ရဲ့ ကားရပ္ထားတယ္ဆရာ။ သန္းစိုးဝင္း၊ ဝင္းေက်ာ္၊ ေအာင္သူရတို႔နဲ႔ တြဲတဲ့ ျမင္‌့ေအာင္ေလဆရာ။ ဆရာ့ရဲ့တပည္‌့ပဲေလ။ ၁၀ တန္းမေအာင္လို႔ အလုပ္ထဲ ဝင္သြားေတာ့၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ စကားဝါလိုင္းက ဆရာ့က်ဴရွင္လည္း တက္ခဲ့သူပါ ဆရာ။ သန္႔စင္စက္႐ုံမွာ လုပ္ေနတဲ့ ျမင္‌့ေအာင္ က  တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းႀကီးကားလည္း လိုက္ေမာင္းေပးရတယ္ ဆရာ။ ဘုန္းႀကီးဆိုတာ သီရိမဂၤလာေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ပါ။ မိုင္းခ်ဳပ္ဦးခင္ေမာင္ကလည္း ဘုန္းဘုန္းႂကြစရာရွိရင္ ျမင့္ေအာင္ကို ပဲလႊတ္ေပးလိုက္တာဆရာ။ အခုဟာက ဘုန္းဘုန္းမဟုတ္ဘူးဆရာ။ ဆရာမေတြကို ဂိတ္ႀကီး၊ စက္မႈ၊ သန္႔စင္ စက္႐ုံနဲ႔  Open Pit ေတြကို ဘုန္းဘုန္းရဲ့ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဆရာ။ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ျမင္‌့ေအာင္ကားနားရပ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)က ဆရာမ ေဒၚမိုင္နာနဲ႔ ေဒၚညႊန္႔ညႊန္႔သန္း၊ ေက်ာက္မဲက ေဒၚျမင္‌့ျမင္‌့ေအးနဲ႔ ေဒၚခင္ျမေအး။ ဪ . . . ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆရာ။ စက္႐ုံဘက္တင္သြားတာ ျမင္ေနရတယ္ဆရာ။

          ကၽြန္ေတာ္ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္‌့ေအာင္ေျပးလာၿပီး “ ဆရာကမင္းကို သူ႔ဆီလာေတြ႕ဦးတဲ့၊ မင္းဘယ္ ေပ်ာက္ေနတာလဲ” လို႔ေပးေနတာနဲ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္ဆရာ။

          “မင္းကံဆိုးတာေပါ့ကြာ။ ေက်ာင္းသားေတြ ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းစိန္ ၾသဝါဒစကား ေျပာတာ၊ မွတ္ဖို႔တစ္အားေကာင္းတယ္။ ေဘာ္တြင္းေက်ာင္းသား/သူေတြက ‌ျေမဆီ ‌ျေမႏွစ္ေပါမ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္ရတဲ့အပင္မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ေတာင္ေက်ာက္ခဲၾကားမွာ ေပါက္ရတဲ့အပင္။ အခက္အခဲေတြ၊ အက်ပ္ အတည္း ေတြၾကားက ေပါက္ရတဲ့အပင္။ အဲ့ဒီလိုအပင္မ်ိဳးဟာ . . .ပိုၿပီး သန္မာတယ္။ ပိုၿပီးထြားက်ိဳင္းတယ္။ ပိုၿပီးခံနိုင္ ရည္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီသစ္ပင္လိုပဲ ေဘာ္တြင္းေတာင္ၾကားက ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရတဲ့ ေက်ာင္းသား/ သူေတြ ဟာ . . . ခံနိုင္ရည္ရွိတယ္။ ေလာကဓံဒဏ္ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္နိုင္တယ္။ ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ဇြဲနပဲနဲ႔ ႀကိဳးစားနိုင္တဲ့ တပည္‌့ေတြ တဲ့။ ဟာကြာ . . . ဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြ နားမေထာင္ရတာ မင္းကံဆိုးတာေပါ့ကြာ . . .”

          ျမင့္ေအာင္‌ျေပာလည္း ခံရမွာေပါ့ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖိုးတန္တဲ့စကားမ်ိဳးေတြ နားေထာင္ ခ်က္တာေပါ့ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ . . .  အထက္လူႀကီးက တာဝန္ေပးေတာ့လည္း ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ရ မယ္ မဟုတ္လားဆရာ။ ျငင္းဆန္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ တုံဏွိဘာေဝနဲ႔ နားေထာင္ေနတုန္း ျမင္‌့ေအာင္ က ဆက္ေျပာျပန္တယ္ဆရာ။

          “ ကားေပၚမွာ ဆရာမေဒၚမိုင္နာက  တို႔ဆရာအေၾကာင္း ေျပာသြားေသးတယ္ကြ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းစိန္ ၾသဝါဒစကားေျပာၿပီးေတာ့ ဘယ္သူေျပာရတယ္မွတ္လဲ။ ဆရာ/မေတြရဲ့ ကိုယ္စား ဆုေပးစကားကို တို႔ဆရာကေျပာရတာကြ။ အဲဒါကို ဆရာမ ေဒၚမိုင္နာက ငါ့ကိုဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ၊ နင္တို႔ ျမန္မာစာဆရာက အေျပာေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား မသိဘူး။ ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းစိန္းက ငါ့ကိုေျပာတယ္ သိလား။ ဟိုး .. .အေဝးႀကီးကေနလာခဲ့ရတဲ့ ဆရာ/မေတြ ဂိတ္ႀကီးေတြ႕ေတာ့လည္း လြမ္း၊ သန္႔စင္စက္႐ုံျမင္ေတာ့လည္းလြမ္း၊ နန္႔ပန္ယြန္းေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ေတာ့လည္း လြမ္း၊ ၁၀ ေပ အလုပ္သမားလိုင္းေလးေတြေတြ႕ေတာ့လည္းလြမ္း၊ စာသင္ေက်ာင္းႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့လည္းလြမ္း၊  ေက်ာင္းသား/သူေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္းလြမ္း  . . .ဆိုၿပီး ေျပာရင္း နင္တို႔ဆရာအသံက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိမ္ဝင္သြားေတာ့ . . . မ်က္ရည္ေတြမက်ေအာင္ ငါ့မွာမနည္းကို ထိန္းထား ရတယ္လို႔ ဆရာမႀကီးက ေျပာတာဟဲ့။ နင္တို႔ဆရာေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ခန္းမတစ္ခုလုံးလည္းၿငိမ္သြားတာပဲ။ အသံတိတ္ငိုေနၾကသလား၊ မသိဘူးတဲ့။ နင္တို႔ ျမန္မာစာ ဆရာကေတာ့ ျမန္မာစာဆရာပီသပါေပတယ္ဆိုၿပီး၊ ငါတို႔ဆရာစကားေျပာေကာင္းတာကို ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင္‌့သြားတယ္ကြ သိလား။ ဟုတ္တယ္ကြ၊ တို႔ဆရာကလည္း ဖီးလ္အျပည္‌့နဲ႔ေျပာသြားတာကိုးကြ။ ငါေတာင္မွ ငိုမိေတာ့မလို။ မင္း . . .ဆရာ့ဆီသြားေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ဦးေနာ္ . . .” လို႔ေျပာၿပီး ဆရာမေတြသြားၾကည္‌့တဲ့ စက္႐ုံဆီ သူ႔ကားေမာင္းထြက္သြားၿပီဆရာ။

          ဆရာရယ္ . . .၊ ဆရာရဲ့သတင္းက ပန္းသတင္းေလညႇင္းေဆာင္၊ လူ႔သတင္းလူခ်င္းေဆာင္ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ။ ၾကားရ ၾကားရ နားဝမွာ ဘဝင္က်စရာေတြခ်ည္းပါလား ဆရာရယ္။ ဒီလိုဆရာမ်ိဳးနဲ႔ တပည္‌့ျဖစ္ရ တာ အင္မတန္ကံေကာင္းေလျခင္းလို႔ေတြးရင္း၊ ပီတိေတြေဝရင္း ဆရာ့အတြက္ လက္ဖက္စိုနဲ႔ လက္ဖက္‌ျေခာက္ ေအာင္ခ်မ္းသာကဝယ္ၿပီး၊ အျမန္ျပန္ေမာင္းလာခဲ့တယ္ဆရာ။ ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာ မိတ္စုံစားပြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ဆရာ့အခန္းသြား၊ ဆရာနဲ႔စကားေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ဆရာ့ကို လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့ရမွာ ပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ . . .  ရင္ထဲ ရႊင္ျမဴးသြားတယ္ဆရာ။

          ဆရာတည္းခိုတဲ့ ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာအနီးေရာက္ေလ ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္လာမိတယ္ဆရာ။

ရိပ္သာ ေရာက္လို႔ ကားရပ္ရပ္ခ်င္း၊ ဦးေအာင္ထြန္းနဲ႔ ဆရာ/မ ၆ ေယာက္ ကားနားေရာက္လာၾကတယ္ဆရာ။

          “ဒီဆရာ/မေတြက ဒီညေဘာ္တြင္း မအိပ္ေတာ့ဘူး။ နမၼတူျပန္မွာတဲ့။ အဲဒါ . . . မင္းလိုက္ပို႔ေပးလိုက္။ နည္းနည္းေမွာင္ေနၿပီ၊ ကားကိုျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းေနာ္။မင္းနမၼတူမွာ ညအိပ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ ေလး ျပန္ေမာင္းခဲ့။ ကဲ . . . ဆရာ ဦးတင္‌့လြင္နဲ႔ ဆရာမတို႔ကားေပၚတက္လို႔ရပါၿပီ . . .”

          ဦးေအာင္ထြန္းရဲ့ စကားသံအဆုံးမွာ ေစာေစာကေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကေလးဟာ ေဘာ္တြင္းေဆာင္း ေလျပည္ႏွင္‌့ အတူ အေဝးကိုလြင္‌့ပါသြားၿပီဆရာ။ နမ့္ပန္ယြန္းးေရစီးေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာပါသြားၿပီဆရာ။  ဒီည ႏွစ္ထပ္ရိပ္သာမွာ ဆရာနဲ႔မေတြ႕ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆရာနဲ႔လြဲရျပန္ၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ႏြမ္းလ်ေမာပန္းသြား တယ္ဆရာ။

          နမၼတူဆီ ကားကိုေမာင္းေနေပမယ့္ စိတ္ကႏွစ္ထပ္ရိပ္သာဆီေရာက္ေနတယ္ ဆရာ။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ . . .ဆရာ/မေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား/သူေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စာကားေတြေျပာရင္း၊ ရယ္ရင္းေမာရင္း၊ မွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယိုဓာတ္ပုံေတြရိုက္ရင္း၊ ညစာစားေနၾကၿပီေပါ့။ ဆရာကေတာ့ သူ႔ဆီလာေတြ႕နိုးေတြ႕နိုးနဲ႔ ညမအိပ္ဘဲ ေစာင္‌့ေမၽွာ္ေနရင္း၊ ဒီတပည္‌့က သူ႔အေပၚသံေယာဇဥ္မရွိလို႔သာ လာမေတြ႕တာဘဲလို႔ ေအာက္ေမ့ေနေတာ့မယ္ တင္တယ္ဆရာ။  

          ဒါေပမဲ့ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာနဲ႔မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုၿပီး သႏၷိဌာန္ခိုင္ခိုင္ခ်လိုက္တယ္ ဆရာ။ နမၼတူမွာ ဆရာ/မေတြ အိမ္ဆီပို႔ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီထိုးၿပီးသြားၿပီဆရာ။ မနက္ျဖန္ ေဘာ္တြင္းကေန လားရွိုး၊ ဆရာ/မေတြ ျပန္ပို႔မယ္ကားေတြကို နမၼတူက ဦးစန္းလြင္ဆီသြားၿပီးစုံစမ္းလိုက္တယ္ဆရာ။ ကား ၄ စီး စီစဥ္ထားၿပီး၊ မနက္  Breakfast စားၿပီးရင္ ၇ နာရီမွာ ထြက္လာမယ္တဲ့။ လားရွိုးက ဦးထြန္းျမင္‌့ရဲ့ ကား၊ ေဘာ္တြင္းက မဲတူရဲ့ကားနဲ႔ ျမင္‌့လြင္ရဲ့ ကား ၃ စီးေပၚမွာ ဆရာမပါဘူးတဲ့။ လားရွိုးက ငမိုးရဲ့ကားနဲ႔ပါမယ္တဲ့။ ဦးစန္းလြင္က မိုင္းခ်ဳပ္ဦးခင္ေမာင္ဆီကေန သတင္းအတိအက်ယူေပးေတာ့ . . . ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာျရပန္ၿပီဆရာ။ နမၼတူနဲ႔ ေဘာ္တြင္းကားလမ္းက ၁၄ မိုင္သာသာရွိေတာ့ ကားေမာင္းခ်ိန္  ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိမယ္ ဆရာ။ မနက္ေစာေစာထြက္၊ ဆရာတို႔ ေဘာ္တြင္းကမထြက္ခင္ ေရာက္ေအာင္ေမာင္း ၊ ဆရာ့ကို လက္ဖက္စိုနဲ႔ လက္ဖက္ေျခာက္ကန္ေတာ့ . . . အိုေကေပါ့။

          ဆရာ့ကို ေတြခ်င္ေဇာနဲ႔ မနက္ ၅ နာရီမွာ ႏွင္းထရံႀကီးပိတ္ဆီးေနတဲ့ နမၼတူကစထြက္ခဲ့တယ္ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင္‌့ ဒီဇင္ဘာအခ်မ္းေတာင္ သတိမထားမိဘဲ ရင္ထဲေႏြးကနဲျဖစ္သြား တယ္ ဆရာ။ အလ်င္လိုအေႏွးျဖစ္သလားမသိပါဘူး ဆရာရယ္။ နမၼတူအထက္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံနားမွာ ကားဘီးေပါက္သြားတယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဆရာရယ္။ ဘီးဖာခ်ိန္ ၁ နာရီနီးပါးအခ်ိန္လင္‌့သြားတာေပါ့ဆရာရယ္။

          ဘီးဖာၿပီးၿပီးခ်င္း ကားကို အရွိန္တင္ေမာင္းခဲ့တယ္ဆရာ။ ဒါေပမဲ့ ရွမ္းျပည္လမ္းေတြက အေကြ႕အေကာက္ေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ . . . ထင္သေလာက္ ခရီးကမတြင္လွဘူေပါ့ဆရာရယ္။ ေဘာ္တြင္းေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ဆရာေတြရဲ့ကားေတြ တစ္စီးမွေပၚမလာေသးဘူး။ ေအးေလး . . .စားေန၊ ေသာက္ေန၊ ႏႈတ္ဆက္ေနနဲ႔ဆိုေတာ့ . . . ေဘာ္တြင္းကထြက္တာ ေနာက္က်မွာေပါ့ဆရာ။ ေနာက္က်ၿပီး မွထြက္ေလ၊ ေကာင္းေလ။ ဒါမွ . . . ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ခြင္‌့ရမယ္ေလ။

          နမၼတူ-ေဘာ္တြင္း ကားလမ္းေပၚမွာ ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြကို ေကြ႕ကာေကာက္ကာေမာင္းလာလိုက္တာ . . . ႐ုရွားေတာင္ကုန္း ေတာင္းတန္းေတြနဲ႔ ယူကလစ္ပင္တန္း၊ ထင္းရႉးပင္တန္းေတြကိုေတာင္ ႏွင္းပဝါၾကားမွာ လွမ္းျမင္ေနရၿပီဆရာ။ တျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာရင္း အေကြ႕ေကြ႕လိုက္ေတာ့. . . ႐ုရွားေတာင္ကေန ဆင္းလာတဲ့ ကားတစ္စင္းကို ဘြားကနဲျမင္ေတြ႕ရတယ္္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကအတက္ဆိုေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္ရင္း လွမ္းၾကည္‌့လိုက္ေတာ့ . . .ငမိုးကား၊ ေသခ်ာတယ္ တင္ေမာင္မိုး ကား။အဲ့ဒီကားေပၚမွာ ဆရာပါလာတယ္ဆိုတဲ့

အသိေၾကာင္‌့ ရင္ထဲလွပ္ကနဲေပ်ာ္သြားတယ္ဆရာ။ ကားကိုရပ္ေပးဖို႔ မီးလည္းေတာက္၊ ဟြန္းလည္းတီး။ ငမိုးက လည္း အဆင္းျဖည္းျဖည္းဆင္းရင္း ျပန္ၿပီးမီးေတာက္၊ ျပန္ၿပီးဟြန္းတီး။ ဒါဆို ကားသမားခ်င္း နားလည္ၿပီ။ လမ္းသာတဲ့ေနရာမွာ ရပ္႐ုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ . . .ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတက္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းရပ္မရ၊ ငမိုးကလည္း အဆင္းဆိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ရပ္မရ၊ ကား ၂ စီးလုံး ဟိုး . . .အေဝးႀကီးေရာက္သြားမွ ရပ္လို႔ရေတာ့မယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကား ရပ္လိုက္ၿပီဆရာ။ ငမိုးကား ရပ္မရပ္ ဆင္းၾကည္‌့လိုက္ေတာ့ ငမိုးကားလည္း ရပ္သြားၿပီဆရာ။ ဝမ္းသာခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔၊ ထခုန္မိမတတ္ဘဲ ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ ကန္ေတာ့ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေပ်ာ္စိတ္ေလးနဲ႔ ဆရာ့ဆီသြားဖို႔ ကားထဲက လက္ဖက္ေျခာက္ထုပ္နဲ႔ လက္ဖက္စိုထုတ္ခပ္ျမန္ျမန္ ဝင္ယူလိုက္ တယ္ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ငမိုးကားဆီေျပးသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းေနတုန္း .. . ငမိုးကားထြက္သြားၿပီးဆရာ။ ငမိုးရပ္ဦး၊ ငမိုးရပ္ဦး၊ ငမိုးရပ္ဦး၊ ငမိုးရပ္ဦး . . . .ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အတင္း႐ုန္းထြက္ၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားကေန လွမ္းေအာ္ေနတဲ့အသံဟာ ပတ္ပတ္လည္မွာရွိေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကို ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္သြားတယ္ဆရာ။ ကားထဲ က လက္ဖက္ေျခာက္၊ လက္ဖက္စိုထုပ္ ကုန္းယူေနတာကို ကားေမာင္းဖို႔ကားေပၚျပန္တက္သြားၿပီအထင္နဲ႔ ငမိုးက ကားကို ဆက္ေမာင္းသြားတာေနမွေပါ့ဆရာရယ္။

          ဆရာ့ . . . လက္ဖက္‌ျေခာက္ထုပ္နဲ႔ လက္ဖက္စိုထုပ္ေလးကိုင္းရင္း .. . ရင္ထဲငိုခ်င္လာေနတယ္ဆရာ။ အရင္‌့အရင္လြဲခဲ့တာက ဆရာနဲ႔ေတြ႕နိုင္ေသးေပမယ့္၊ အခုလြဲတာကေတာ့ . . . ဆရာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဆုံေတြ႕နိုင္ေတာ့ပါလားဆိုတဲ့ ခံစားမႈက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို ဓားပါးပါးနဲ႔လွီးခံရသလိုပဲဆရာ။

          ဒါေပမဲ့ဆရာ  . . . ၊  ဟိုးေဝးေဝးႏွင္းမႈန္ထဲေမာင္းႏွင္သြားတဲ့ ကားေပၚမွာ ဆရာပါသြားပါလားဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ႔ ဆရာ့ကိုရည္မွန္းၿပီး ‌ျေမျပင္မွာ လက္ဖက္ေျခာက္ထုပ္ေလးရယ္၊ လက္ဖက္စိုထုပ္ေလးရယ္ ေရွ႕မွာခ်ၿပီး “ ဆရာ့အေပၚမွာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံနဲ႔ ပစ္မွားမိခဲ့ရင္၊ တပည္‌့ကို ခြင္‌့လႊတ္ပါဆရာ . . .” ဆိုၿပီး ဦးသုံးႀကိမ္ျဖင္‌့ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ဆရာ။

          ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ၿပီးလို႔ ဆရာတို႔ကားကို လွမ္းၾကည္‌့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္ႏွင္းမႈန္ေတြ ေဝေနၿပီဆရာ။ ၾကည္‌့ရင္း ၾကည္‌့ရင္း . .  . ဆရာ့တို႔ ကားေလးက ဟိုး . . .ေတာင္စြယ္ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီဆရာ။

ဆရာရယ္ . . .မ်က္စိေရွ႕မွာ ကားေလးကြယ္ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ . . . ကၽြန္ေတာ့မ်က္လုံးထဲမွာ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားထဲမွာ၊  ဆရာ့ရဲ့ပုံပန္းသ႑ာန္၊ ဆရာ့ရဲ့ေစတနာ၊ ဆရာ့ရဲ့ သံေယာဇဥ္အရိပ္ေတြကေတာ့ ဘယ့္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူးဆရာ။

          ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္ဆရာ။ ဆရာ့ကို ရည္မွန္းၿပီး ကန္႔ေတာ့လိုက္ရလို႔ပါ။ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ခဲ့တာကို ေဘာ္တြင္းကလူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ . . . ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုးၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္တာကိုေတာ့ , . . ပတ္ပတ္လည္မွာ ဝန္းရံေနတဲ့ ေဟာဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြ သိပါတယ္ဆရာ။

          ဆရာ . . . ေနာင္ႏွစ္လည္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအေရာက္လာခဲ့ဦးေပါ့ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေရစက္ေတြမကုန္ေလာက္ေသးပါဘူးဆရာ။ ဒီတစ္ေခါက္လာရင္ေတာ့. . . ဆရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေရစက္ဆုံၾကဦး မွာပါ ဆရာ။ ဆရာ့ေျခေတာ္ရင္းမွာ အေသအခ်ာ ကန္ေတာ့ခြင္‌့ရခ်င္ပါေသးတယ္ဆရာ။

          ဒီတစ္ခါဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ရင္ . . . ေဘာ္တြင္းပတ္ပတ္လည္မွာရွိတဲ့ ဟူးဆာ၊ ဟိုက္ေတာင္၊ ကုန္းကယား ကထြက္တဲ့ လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ မကန္ေတာ့ဘူးဆရာ။ ေဘာ္တြင္းရဲ့ ဟိုးေတာင္ဘက္ ယႊန္းယြန္းမွာ ရွိတဲ့ ေတာင္ေက်ာ္က ေရႊဖီမိုးလြတ္ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ နမ့္ဆန္ကထြက္တဲ့ ဇယန္းလက္ဖက္ အညႊန္႔အဖူး အေကာင္းစားေတြနဲ႔ကို အေသအခ်ာ ကန္ေတာ့ပါမယ္ဆရာ။

          ဆရာ . . . ေနာင္ႏွစ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆက္ဆက္ေမၽွာ္ေနမယ္ေနာ္။

         

*   *  *

တစ္ခါကတြဲဖက္ဆရာရဲ့တပည္‌့

          ေမာင္ေဘာ္ခဲ

          ဆင္တဲဝ-ျမတ္မင္း

(၂၁.၁၂.၂၀၁၃ ေန႔တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေဘာ္တြင္းက်ားစခန္း အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို အမွတ္တရေရးဖြဲ႕ပါသည္။)